Η παράξενη ώρα / Κική Ματέρη

Περνάει η παράξενη η ώρα 

Την λέω έτσι γιατί παραξενευω

Σαν να ξεθωριάζουν οι μνήμες τώρα

Στα λιμάνια τους ναύτες προξενευω

Πίνοντας καφέ από άλλη χώρα 

Κάνω τάχα πως στον κοσμο ταξιδεύω 

Συνάλλαγμα ξένο στα χέρια κρατώ

Τώρα με μία γουλιά ρόφημα πετώ

Είναι αλήθεια αργά και για μένα 

Μεγάλωσα ,γερασα γλυκά ξανά

Το κουτάλι λέει πάντα κλεμμένα 

Άντε τώρα πάλι απ'την αρχή πιά 

Βαφτίζονται μολύβια έως πένα

Παραξενεύω μα έχω βρεί γιατρειά 

Το κουτάλι πάντα μέσα στην κούπα 

Μου πονάει το ματάκι μου του 'πα

Περνάει η παράξενη η ώρα