.Τὸ εἶπε καὶ ὁ Ἀνδρέας Κ
Τὸ ἐπιβεβαίωσε καὶ ὁ Νικόλας Τ
,Κακὸς εἶμαι ἀκόμα
καὶ ἤμουν
μαθητὴς
Στὸ γυμνάσιο
Ἀπουσίαζα
τὴ μιὰ μέρα στὶς δυὸ
Στὸ στρατὸ
πάντα στὸ κρατητήριο
τὴν περνοῦσα
Ὅταν τελικὰ ἀπολύθηκα
ὁ οὐρανὸς γκρίζος
κάτι λιγότερο ἀπὸ τὸ τίποτα
ἀνάποδα ἐρωτηματικὰ γεμᾶτος
παράλληλες γραμμὲς ἐλπίδας
ἀσυνόδευτες
Λειψὴ ἀκόμη
καὶ ἡ ἀξιοπρέπεια ἑνὸς ἔντιμου
θανάτου
μεταμόρφωνε τὰ ψεύτικα ὅλα
χαμόγελα ἀγγίγματα ἀγκαλιὲς
σὲ μηδὲν ὅλα ὅλα
Ὑπάρχει περισσότερος πόνος
στὸν κόσμο τελικὰ παραδέχομαι
ἀπὸ ὅσα ἄστρα ἔχει ὁ οὐρανὸς
Μὲ ὅλα αὐτὰ κι ἄλλα περισσότερα
ἡ σκέψη μου
σὰν τὴν ἀναπνοὴ μου λαχανιάζει
ἡ λάμπα πέφτει σπάζει
σπάζει ἡ ζωὴ
ἀφήνοντας ἕναν ἦχο λεπτὸ στὴν ψυχὴ
ρώτησα καὶ τότε
ἀπὸ δυσπιστία πρὸς τὸν ἑαυτὸ μου
ἤ μπορεῖ ἀπὸ ἄμυνα
Ρωτῶ καὶ τώρα
Θὰ ἔχω ποτέ
τὴν πλήρη κατοχὴ τοῦ ἑαυτοῦ μου
πότε
ποτέ;
Ἔχει ἀκόμη κάτι ναυάγια
νὰ ξεβράσει ἡ θάλασσά μου μᾶλλον
πολλοὺς ἀγορασμένους κάκτους
πολλὰ προσχήματα ζωῆς
δρόμους ποὺ διαλύονται ἀπ’ τὴ βροχὴ
ἑρωδιοὺς ποὺ πετοῦν πάνω στὸ χιόνι
Σῶμα ἔχω πιὰ
ἕνα ἄδετο κουρέλι γεμᾶτο ἄθλια ἐρημιὰ
Μαζεύει ἕνα ἕνα τὰ γυαλιὰ τῆς σπασμένης λάμπας μου
Ἤμουν κακὸς μαθητὴς τότε
Κακὸς καὶ τώρα ξανὰ
ἀκόμη μαθητὴς πάλι κακὸς
ἕνας τραχὺς γέρικος κάκτος
τελικὰ
σπασμένο γυαλὶ
τό λέει καὶ ὁ Ἀνδρέας Κ
τὸ ἐπιβεβαίωσε καὶ ὁ Νικόλας Τ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου