Η πάγκαλος βουβή σιωπή .. του Νικόλα Σαλίβερου

(Του βράχου και της θάλασσας ο έρωτας)

Στο βουβό αποθαλάσσι του γιαλού,

στου «Οδυσσέα» τη χάση,

ο κρυφός «Μνηστήρας» ψαράς,

με το πυροφάνι του,

ζωντανεύει το βυθό.

Κινήσεις νευρικές, νωχελικές

θέλγουσες και αλγούσες,

όμως αθόρυβες,

σιωπές άηχες.

Όλα τα χρώματα της ίριδας,

πάνω στο φύκι πήδησαν,

τη πέτρα του βυθού χρωμάτισαν

Η αναπνοή δεν ακούγεται.

Το απέραντο ενάλιο αφουγκράζεται.

Ο νούς και οι αισθήσεις παραδίνονται

στον υπέρηχο της σιωπής.

Οι ήπειροι ,οι θάλασσες, τα όντα

συρρικνώθηκαν.

Ο ουρανός παρακολουθεί

με έκσταση, με φροντίδα

να κρύψει το υπέροχο μυστικό

που συντελείται στα πόδια του.

Το σύμπαν απλώς ακολουθεί,

ανίκανο να αντιδράσει,

στο ταξίδι του πεπρωμένου.

Στο χάρτη του κόσμου ξέμειναν,

το μύθο να ανακυκλώσουν

ένας του Αιγαίου ερημικός βράχος

και το πέλαγος που τον σφιχταγκαλιάζει.

Η σιωπή παιανίζει

στο πέρασμα της άμαξας,

με το γυμνό ζευγάρι της αιωνιότητας

και οδηγό-ίσκιο, τον γιο των Ναϊάδων,

Ερμαφρόδιτος άκουγε

και στον κόλπο λιμνόβιας Νύμφης πνίγηκε.

Στου φεγγαριού τη χάση,

η πλανεύτρα Θάλασσα,

λεύτερη  και μόνη Κυρά,

τ’ αγριοθύμαρο  φιλεί και

με ηδονική αρμύρα

χαϊδεύει τα βρεχάμενα

του Βράχου.

Ο άνεμος υποκλίνεται,

αιχμάλωτος ,στο άρωμα της ωραιότητας

Πάγκαλος Φύσης.

Βροντή σε τυφλά ώτα,

κεραυνός σε αγέννητους οφθαλμούς,

δροσιά ανοιξιάτικου φύλλου λεμονιάς.

Βουβή σιωπή,

Έρωτας-Ζωή.

Ο «Οδυσσέας» πάντα θέλει να γυρίσε στην «Ιθάκη του».