Είναι η ώρα
που χωρίς φανάρια η πόλη
και του πολικού τα ρολόγια
το ολόλευκο δείχνουν.
Πουθενά βλάστηση,
μόνον κάτι ανοίγματα
και ξιφοφόροι δελφίνια
να διασταυρώνουν τον έρωτα.
Παγόβουνα τείχη
στων καιρών τον ορίζοντα
κι ένας μοναχικός θηρευτής,
της αγάπης ουτοπίες
να στήνει παγίδες.
Είπε λιμάνια να χτίσει
νά’ ρθει με μπάρκο η άνοιξη,
μα χώμα πού να’ βρει…
Κρύο παντού
απ’ της ψυχής τις γεννήτριες.
Μόνο κάτι χαλίκια ολοστρόγγυλα,
δουλεμένα στην κατηφόρα των δακρύων.
Άξονα νοητέ
λίγο πιο κει στάσου
να αλλάξουν οι καιροί,
να φυτρώσουν της δικαιοσύνης οπωροφόρα,
να ευτυχίσουν οι ανθοκόμοι του ήλιου,
να γεννηθούν τα χαμογελαστά των αγγέλων
αύριο…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου