Η ΛΟΙΔΟΡΙΑ

Ανέβηκε στην ταράτσα
να δει το φεγγάρι
'Ολοι πια μ ' αυτό παλεύουν
κάθε βράδυ
Το πασπατεύουν από εδώ
το χαϊδολογάνε από κει
άλλοι το ποτίζουν κρασί
κι άλλοι το ραντίζουν στίχους μέχρι λιποθυμίας
Αυτή ανέβηκε ψηλά
όσο μπορούσε να βρεθεί κοντύτερά του
απλώς και μόνον
για να το κοροϊδέψει

Τί μάγια τούκανες ετούτου του ντουνιά;
Αιώνες τώρα χάσκει ενεός
μπροστά σε κάθε γέμισμά σου
Αναστενάζει ο έρωτας σε κάθε σου λάγνο κοίταγμα
Δάκρυα και λαχτάρες σκουπίζουν
το υποπόδιον των ποδών σου
Ανόητοι θνητοί
για μια παγερή εφήμερη ομορφιά
μια πλάνη της νυχτός αιθέρια
γίνεστε όλοι ποιητές !

Μα έλα
είμαι εδώ κατάντικρύ σου
Για μένα εσύ
ένα χλωμό στολίδι άψυχο
με ξένο φως
και λάμψη δανεική
σχεδόν ένα πανέμορφα ντυμένο ψέμα

Δεν θέλω να με κοιτάζεις τόσο εχθρικά
επειδή σε μένα δεν αρέσεις
Άλλωστε στο έχω πει χίλιες φορές
Μόνον οι απελπισμένοι έρωτες
μπορούν να γεμίσουν τα άδεια φεγγάρια
Μα εγώ ακόμη δεν έμαθα να συλλαβίζω
τη λέξη απόγνωση
Κι ο έρωτας αέναα μακριά μου ταξιδεύει....

( ''ΣΤΙΧΟΙ ΑΛΥΤΡΩΤΟΙ'' 2018-19)