Η ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΕΠΟΧΗ / Αλεξανδρής Γιώργος

Ανέ­συρε νοσταλ­γικά από αυρια­νές ημέ­ρες,
μνή­μες της χει­ρα­φε­τη­μέ­νης γενιάς του,
μαθη­τείες και κατα­κτή­σεις αυτό­νο­μης πορείας,
μύχια καθώς λευ­τε­ρώ­θηκε από τη βία της ιστο­ρίας
και την ανά­γκη της συνέ­χειας και της προ­ο­πτι­κής.
Φυλ­λο­μέ­τρησε με ενθου­σια­σμό αιρέ­σεις και ανα­τρο­πές,
ψηλά­φησε μ’ ευφο­ρία ορά­ματα και δημιουρ­γίες
κι ευτύ­χησε πρε­σβευ­τής μιας δόκι­μης επο­χής,
με ορι­σμό το σεβα­σμό και όνειρα για ορί­ζο­ντες.
Ήθελε ν’ ανή­κει στην εποχή του.
Όμως δεν ήταν αυθε­ντι­κοί ούτε κι ασύ­λη­τοι οι και­ροί
παρά γυμνός από­η­χος προσ­δό­κι­μων αυθαι­ρε­σιών,
παλιών επι­νο­ή­σεων πλοκή κι ενο­χι­κών ανα­θη­μά­των.
Και σάστισε που θήτευε στη δυνα­στεία της διδα­χής,
που ανα­κά­λυ­πτε το λόγο του σε ξένες προ­φη­τείες
και μάθαινε τη μίμηση και την απο­δοχή
ως λυτρω­τική κατά­κτηση και ολο­κλή­ρωση προ­σω­πική.
Ήθελε να του ανή­κει η δική του εποχή.
Ανοι­χτή κι αμφί­δρομη, χωρίς ανα­φο­ρές και δικαιώ­σεις,
αναλ­λο­τρί­ωτη από πρό­τυπα χρη­σμούς και δικαιώ­σεις,
θέσπι­σμα ομό­θυμο χωρίς ιδα­νι­σμούς και πιστώ­σεις.
Και διεκ­δί­κησε τη δική του ακη­δε­μό­νευτη εποχή.
Όλα δεν είχαν ειπω­θεί, όλα δεν είχαν γίνει.
Περίσ­σευε η γνώση και η ασχη­μά­τι­στη ορμή,
το δικαί­ωμα στο όνειρο και η ελευ­θε­ρία στη ζωή.

Από τη συλλογή "ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΕΣ ΑΝΤΙΦΩΝΗΣΕΙΣ"