Το καραβάνι

Η πατρίδα μου δεν έχει
πέτρα, χώμα και νερό
μόνο στάχτη και θειάφι
και αέρα πνιγερό.

Η πατρίδα μου δεν έχει
κάμπους, θάλασσες, βουνά
μα στρατιές ξεριζωμένων
και ασκέρια ταπεινά.

Έρχεται το καραβάνι από την ανατολή
της ζωής και του θανάτου
να σας δώσει το φιλί.

Η πατρίδα μου δεν έχει
στάρια, αμπέλια και ελιές
μα παιδιά σκελετωμένα
με πρησμένες τις κοιλιές.

Η πατρίδα μου δεν έχει
τάφους κι ήρωες τρανούς
μα νεκρούς που χέρι χέρι
πάνε με τους ζωντανούς.

Έρχεται το καραβάνι κι όσοι ψάχνουν γιατρειά
μ’ ένα απόκοσμο τραγούδι
θα τους πάρει μακρυά.

Πατρίδα αποκούμπι των γερόντων
πατρίδα μες στη λήθη του καιρού
πατρίδα στο βωμό των συμφερόντων
πατρίδα του πιο πρόστυχου χορού.

Πατρίδα μονοπάτι του πολέμου
πατρίδα στην ειρήνη την πλαστή
πατρίδα του ασάλευτου ανέμου
πατρίδα σκουριασμένη κουπαστή.

Πατρίδα κατασκεύασμα και πλάνη
πατρίδα για τους φράχτες του μυαλού
πατρίδα που ο νόμος σου δεν κάνει
πατρίδα την καρδιά ενός τρελού.

Έρχεται το καραβάνι και αλλόκοτες ματιές
βγάζουν σπίθες κι όποιον βρούνε
τον τυλίγουν στις φωτιές.