Βάκχος (από τα Λυρικά )

5           10           15           20                             5           10                       5           10           15                   5           10           15                         5             10                       5           10           15                     5           10           15           20                           5           10           15           20           25         30                 5           10             15         20                         5           10         15           20         25                   5           10           15           20                             5           10           15           20                             5         10           15           20                                 5           10           15           20           25         30                   5           10           15                     5           10           15                   5           10             15                       5           10           15                   5           10         15                     5           10           15           20                           5           10           15           20                         5           10           15                       5           10           15           20                           5           10           15           20                   5           10           15                     5           10           15               20

Α΄ - ΒΑΡΕΛΟΘΗΚΗ   Ἔξω, ἔξω τὰ βιβλία! Στὴ φωτιὰ ἡ φλυαρία. Λέξες, λόγοι ὅλα κάτω! Τί τοῦ κάκου τὰ φυλάττω;   Τὸν Ἀπόλλωνά τους ρίξε καὶ τὲς Μοῦσες ὅλες πνίξε. Τὴν πικρή τους δάφνη καῦσε κι ἀπ’ τοὺς κόπους πλέον παῦσε.   Βάλε Βάκχον καὶ Μαινάδες καὶ βαρέλια μυριάδες νὰ γενεῖ βαρελοθήκη ἡ χρυσὴ βιβλιοθήκη!   Ὁ κισσὸς ἂς πρασινίσει καὶ τὸ κλῆμα ἂς ἀνθίσει, νὰ γλυκάνει τὸ σταφύλι τὰ πικρά μου τοῦτα χείλη.   Μή μὲ λέγεις καλαμάρι˙ μόν' κανάτα, μόν’ πιθάρι. Μὴ κοντύλο˙ μόν’ κροντήρι καὶ γαβάθα καὶ ποτήρι.   Θέλω θέλω νὰ καθήσω νὰ χαρῶ, νὰ εὐθυμήσω μὲ τὸν Βάκχον μου τὸν φίλον στῆς βαρέλας μου τὸν τύλον.     Β’ – ΚΑΤΑΡΑ   Νὰ μὴ φθάσω, νὰ μὴ ζήσω, ἂν μιὰ μέρα δὲ μεθύσω! Κι ἂν πεθάνω νὰ πεθάνω στὸ ποτήρι μου ἀπάνω.   Τὴν ἀμέθυστη ζωή μου νὰ τὴν ἔχουν οἱ ἐχθροί μου˙ μόν’ ἐκεῖνοι, ὅσο ζήσουν, νὰ μὴ φθάσουν νὰ μεθύσουν.   Ὁπ’ ὁ Βάκχος δὲν σφυρίζει κι ἡ ποτήρα δὲν γυρίζει, ἡ ζωή ‘ν τῇ ἀληθείᾳ αἰωνία τυραννία.     Γ’ – ΜΕΘΥΣΙ   Νὰ μεθύσω, νὰ μεθύσω, τὴν καρδιά μου νὰ δροσίσω, καὶ τὸν νοῦν μου νὰ ζαλίσω, τὰ κακὰ ν’ ἀλησμονήσω.   Νὰ μεθύσω, νὰ μεθύσω, τὲς φροντίδες μου ν’ ἀφήσω τὲς ἐλπίδες νὰ σκορπίσω κι ἀδιάφορος νὰ ζήσω.   Νὰ μεθύσω, νὰ μεθύσω, νὰ χαρῶ νὰ εὐθυμήσω, νὰ χορέψω, νὰ πηδήσω, νὰ φωνάξω, νὰ λαλήσω.   Νὰ μεθύσω νὰ μεθύσω, εἰς τὰ κάλλη νὰ ὁρμήσω, τρυφερὰ νὰ τὰ φιλήσω, καὶ ἐκεῖ νὰ ξεψυχήσω!     Δ’ – ΜΑΚΑΡΙΟΤΗΤΑ   Ὅταν πίνω τὸ κρασάκι στὸ χρυσὸ τὸ ποτηράκι καὶ ὁ νοῦς μου ζαλισθῆ, τότ’ ἀρχίζω καὶ χορεύω καὶ γελῶ καὶ χωρατεύω κι ἡ ζωή μ’ εὐχαριστεῖ.   Τότε παύουν οἱ φροντίδες, τότε σβήνουν οἱ ἐλπίδες. τότε φεύγουν οἱ καπνοί. Κι ἡ καρδιά μο γαληνίζει καὶ τὸ στῆθος μου ἀρχίζει ν’ ἀνασαίνει, ν’ ἀναπνεῖ.   Γιὰ τὸν κόσμον δὲν μὲ μέλει, ἂς γυρίζει ὅπως θέλει˙ τὸ κρασάκι μου νὰ ζεῖ! Ἡ κανάτα νὰ μὴ στείψει, ἀπ’ τὸ πλάγι νὰ μὴ λείψει, νὰ πεθάνομε μαζί!     Ε’ – ΑΤΑΡΑΞΙΑ   Δυσάρεστη ψυχή μου, γαβάθιζε καὶ κοίμου, Ὁ κόσμος (μὴ σὲ μέλει) ἂς κάμει ὅπως θέλει.   Ἀρχῆθεν ἔτζ’ ἐκτίσθη καὶ ἔτζ’ ἐσχηματίσθη˙ καὶ δὲν μπορεῖ ν’ ἀλλάξει τὴν ἄτακτή του τάξη.     Λοιπόν, παραίτησέ τον˙ κουρεύου, κόσμε ‘πέ τον. Καὶ μόνον κέρνα, χύνε καὶ σφίγγε, ρούφα πίνε!     ΣΤ’ – ΒΑΘΡΑΚΟΣ   Ἐσύ, φίλε μουσικέ φωνακλά μου βαθρακέ, νερὸ πίνοντας γλυκὰ κελαϊδεῖς τὸ ἀκακά.   Κι ἐγὼ πίνοντας κρασὶ μὲ τὴν κούπα τὴν χρυσὴ μὲς στὰ δένδρα τ’ ἀνθηρὰ τραγουδῶ τὸ τερερά.   Ἔλ’ ἂς πίνομε μαζί, ὁ καθένας ὅσο ζεῖ˙ καὶ τὸν κόσμον τὸν καλὸν ἂς γελοῦμε σὰν λωλόν.   Τύφλες νά ‘χουν τὰ πολλὰ καὶ μεγάλα του καλά, καὶ τὰ πλέον θαυμαστὰ εἰς τὸ πιεῖ μας ἐμπροστά.     Ζ’ – ΦΥΣΙΣ   Μοῖρες μου πολυτεχνίτρες, τῆς ζωῆς μας κυβερνῆτρες τί πεθαίνω, ἂν γεννιοῦμαι; κι ἂν πεθαίνω, τί γεννιοῦμαι;   Ἄνθρωπε οἱ Μοῖρες λέγουν ὅτι εἰς τοῦτο δὲν σὲ φταίγουν καὶ αὐτὴν τὴν κωμωδία σὲ τὴν παίζουν τὰ στοιχεῖα.   Ζωντανά ‘ναι, τρέχουν, σμίγουν κι εὐθὺς πάλ’ ἐκεῖ ξεσμίγουν. Μιὰ συμπλέκουν, μιὰ ξεμπλέκουν καὶ ποτὲ ποσῶς δὲν στέκουν.   Ὅλη τέτοια εἶν’ ἐπίσης ἡ παντάστατή τους φύσις˙ κι ἀπ’ αὐτὴν λοιπὸν στοχάσου, τρέχ’ ἡ γέννα κι ἡ φθορά σου.   Ὁ σωρός τους ὁ σμιγμένος εἶσ’ ἐσὺ ὁ γεννημένος κι ὁ σωρός τους ὁ ξεσμιγμένος εἶσ’ ἐσὺ ὁ πεθαμένος.   Τοῦτο ξεῦρε το καὶ γέλα κι ἔλ’ νὰ πᾶμε στὴ βαρέλα, νὰ ρωτήσουμε κι ἐκείνη τί ἀπόκριση μᾶς δίνει.     Η’ – ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ   - Ἄϊ, ζωή μου! - Τί ζωή μου; τί στενάζω λυπηρά; Τοῦτο νέον δὲν εἶν’ πλέον˙ θ’ ἀπεθάνω μιὰ φορά.   Ὅσον ὅμως νἄρθ’ ὁ νόμος τοῦ θανάτου ὁ πικρός, ἂς πηδήξω ν’ ἀποδείξω πὼς δὲν εἶμ’ ἐγὼ νεκρός.   Λέγε, λύρα πρὶν ἡ Μοίρα μᾶς προφθάσ’ ἡ σκοτεινὴ νὰ χαροῦμε, ὅσο ζοῦμε τὴ γλυκή σου τὴ φωνή.   Βάκχε, χύνε! Φίλε, πίνε! πίνε, λέγω ρουφιστὰ ὣς τὸν πάτο τὸ γεμάτο τὸ ποτήρι σου σωστά.   Κι ὅταν θέλει, δὲν μᾶς μέλει, καὶ ὁ Χάρος ἂν ἐρθῆ˙ καὶ τὸ σῶμα μὲς στὸ χῶμα μὲς στὸν τάφον ἂς συρθῆ….     Θ’ – ΦΡΟΝΤΙΣ   Τί μὲ μέλει; τί φροντίζω; κι ἂν φροντίζω τί ἐλπίζω; καὶ τί τάχα καρτερῶ; Νὰ πηδήξω νὰ πετάξω τὸ μελλούμενο ν’ ἀλλάξω παντελῶς δὲν ἠμπορῶ.   Ὅ,τ’ ἡ Μοίρα διορίσει δὲν εἶν’ τρόπος νὰ γυρίσει, θὰ γενεῖ καὶ θὰ γενεῖ. Ὅλα τ’ ἄλλα εἶν’ χαμένα οὔτε γίνεται κανένα, ἂν αὐτὴν δὲν τὴν φανεῖ.   Νέος εἶμαι; θὰ γεράσω, τὴν ζωή μου θὰ τὴν χάσω καὶ σὰν ἥσκιος θὰ σβησθῶ. Ὅσα κάμω καὶ πασχίσω, εἰς τὸν κόσμον θὰ τ’ ἀφήσω καὶ γυμνὸς θ’ ἀφανισθῶ.   Τὸ λοιπόν, γιατί φροντίδες; γιατί φόβοι καὶ ἐλπίδες, γιατί τόση ταραχή; Βάκχε, φίλε κοίμισέ με˙ Ἔρωτά μου, ξύπνησέ με, ὅταν φέξει τὸ ταχύ.     Ι’ – ΑΔΙΑΦΟΡΙΑ (Β’)   Δὲν θέλω νὰ ἐλπίζω δὲν θέλω νὰ φροντίζω τὸ μέλλον στὴν ζωήν. Τὸ σήμερα προκίνω, τὸ Αὔριο τ’ ἀφήνω στῆς Τύχης τὴν ροήν.   Τὸ τ’ ὕστερα θὰ γένει καὶ τί μὲ ἀναμένει ποσῶς δὲν τὸ φρονῶ˙ ποτὲ δὲν τ' ἀναβάνω γιατὶ τὸν νοῦν μου χάνω καὶ ματαιοπονῶ   Ἂς γένει ὅ,τι θέλει τελείως δὲν μὲ μέλει, ἂς πέσ’ ὁ οὐρανός˙ ἡ γῆ μας ἂς βουλήσει κι ὁ ἥλιος ἂς σβήσει, κι ἂς μείνει σκοτεινός.   Ἐγὼ ζητῶ τὸ Τώρα˙ καὶ τούτη μόν’ τὴν ὥρα ὁπόσο ἠμπορῶ, τὸν Βάκχον μου ρουφώντας τὸν Ἔρωτα φιλώντας πασχίζω νὰ χαρῶ.     ΙΑ’ – ΘΕΛΗΣΗ   Πλοῦτον δὲν θέλω, δόξαν δὲν θέλω, οὔτ’ ἐξουσίαν, ποτὲ καμμίαν.   Δὲν θέλω γνώσην οὔτε κἂν τόσην, ὅσ’ εἶν τοῦ ψύλλου κι ὅσ’ εἶν’ τοῦ ξύλου.   Τοῦτες οἱ κρύες οἱ φαντασίες ὅσο εὐφραίνουν, τόσο πικραίνουν.   Θέλω εἰρήνην, ψυχῆς γαλήνην, χοροὺς Ἐρώτων, Βάκχους καὶ κρότον.   Θέλω τραγούδια, κήπους, λουλούδια καὶ χωρατάδες στὲς πρασινάδες.   Τοῦτα λατρεύω, τοῦτα ζηλεύω κι εἰς τοῦτ’ ἀπάνω θέλ’ ν’ ἀποθάνω.     ΙΒ’ – ΔΙΑΣΚΕΔΑΣΗ   Τί κοπιάζω; τί κινδυνεύω; τί τὴν ζωήν μου τὴν δυσκολεύω;   Πρὸς τί ν’ ἡ δόξα; πρὸς τί τὰ πλούτη καὶ ἡ μωρία κι ἡ πλάνη τούτη;   Ὅσα κι ἂν κάμω καταλαμβάνω, θνητὸς ὅτ’ εἶμαι καὶ θ’ ἀπεθάνω.   Κι ἂν καὶ τὸν κόσμον ὅλον κερδίσω σὰν ἔρθ’ ὁ Χάρος, θὰ τὸν ἀφήσω.   Φύγετε, τρέλες! Ἔλα, κρασάκι, μὲς στὸ χρυσό μου τὸ ποτηράκι.   Ἐσύ ‘σαι δόξα καὶ μεγαλεῖα, ἐσύ ‘σαι πλοῦτος καὶ εὐτυχία!     ΙΓ’ – ΣΠΟΥΔΗ   Τί τοῦ κάκου κοπιάζεις καὶ ἀνόητα σπουδάζεις, γιὰ νὰ μάθεις τεχνικὰ τ’ εἶν’ τὸ ἄλφα καὶ τὸ βήτα καὶ τὸ ζήτα καὶ τὸ ἤτα καὶ τὰ ἄλλα τὰ κακά;   Ἐρωτῶ σε˙ τί κερδαίνεις, ἂν γραμματισμένος γένεις, ἂν φιλόσοφος βαθύς; Τάχα δὲν καταλαμβάνεις, ὅτι πάλε θ’ ἀπεθάνεις σὰν ὁ πρῶτος ἀμαθής;   Ἄφ’ σε τούτη σου τὴν τρέλα καὶ κολλήσου στὴ βαρέλα, ποὺ σὲ κράζει μὲ χαρά, νὰ σὲ μάθει γιὰ νὰ γίνεις σπουδαιότατος, νὰ πίνεις ἕνα μέτρο στὴ φορά.   Τοῦτο βλέπε νὰ σπουδάξεις, τοῦτο πάσχιζε νὰ πράξεις κι ὄχι τ’  ἄλλα τὰ τρελά, θέματ’ ἄρρατα γραμμένα καὶ νερὰ κοπανισμένα καὶ δασκάλων λαλαλά.                          ΒΑΚΧΟΣ ΤΡΥΓΗΤΗΣ ΤΡΥΓΟΣ ΤΟΥ ΑΜΠΕΛΙΟΥ ΤΩΝ ΘΕΡΑΠΕΙΩΝ   Α’ – ΦΑΓΟΠΟΤΙ   Τρύγος πρόσχαρα προβαίνει ἑορτάζ’ ἡ οἰκουμένη, ἡ φλουέρ’ ἀχολογάει τὸ φθινόπωρο βοΐζει χορευτὰ πανηγυρίζει, καὶ τ’ ἀμπέλια του τρυγάει.   Βάλτε φίλοι, μὲς στὴ βρύση τὸ κρασί μας νὰ δροσίσει. καὶ στρωθῆτε καταγῆς στὴν ἀράδα ὣς τὸν πάτο, εἰς τὸν ἥσκιον ἀποκάτω, πρὸς τὰ χείλη τῆς πηγῆς.   Στρῶστε φύλλα, στρῶστε φτέρη ἐπιδέξια μὲ τὸ χέρι κι ἀποπάνω τεχνικὰ τὸ ἀρνάκι μας λιανίστε καὶ τὸν τρύγον μας ἀρχίστε νὰ χαροῦμε φιλικά.   Ἂς ρουφοῦμε τὸ κρασάκι στὲς ἀρχὲς ἀπ’ ὀλιγάκι, καὶ κινώντας, βαθμηδόν ἂς ὑψώσουμε τὴ δόση ὡς ν’ ἀνάψει, νὰ κορώσει τὸ κεφάλι μας σχεδόν.   Κι ἔτζι πλέον ζαλισμένοι, μὲς στὰ χόρτα κυλισμένοι, τῶν πουλιῶν τὸν σφυριγμὸν ξαπλωτὰ νὰ τὸν ἀκοῦμε καὶ τὸ ἴσο νὰ βαστοῦμε ὣς τὸν πρῶτον νυσταγμόν.     Β’ – ΕΥΧΗ   Εἰς ὑγείαν τῶν Ἐρώτων τὸ ποτήρι μας τὸ πρῶτον ἂς τὸ σφίξομε γεμάτο ὅλο, φίλοι, ὣς τὸν πάτο.   Ψάλτ’ ὁ Ἔρωτας νὰ ζήσει, μὲς στὰ στήθη μας ν’ αὐξήσει, φλόγες ἄσβηστες ν’ ἀστράψει τὲς ὡραῖες μας ν’ ἀνάψει.   Κι ἀναμμένες νὰ τὲς στείλει στὰ ὑγρά μας τοῦτα χείλη, νὰ φιλοῦν φιλιὰ κρασάτα εὐωδέστατα, δροσάτα.   Καὶ ρουφώντας, νὰ νομίζουν πὼς τὲς φλόγες τὲς δροσίζουν˙ καὶ νὰ πίνουν, καὶ νὰ πίνουν, καὶ ποτέ τους νὰ μὴ σβήνουν!     Γ’ – ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ   Εἰς αὐτὸν τὸν κάτω τόπον τῶν φθαρτῶν τῆς γῆς ἀνθρώπων ὅλες μας οἱ εὐτυχίες εἶν’ τῆς πλάνης φαντασίες.   Πλοῦτος, δόξα μεγαλεῖα, γνώση, μάθηση, σοφία εἶναι ἥσκιος καὶ ἀέρας καὶ ὀνείρατα ἡμέρας.   Μιά ‘ναι μόνον εὐτυχία, ἡ ἀτάραχη ὑγεία: Νὰ μπορεῖς νὰ τρῶς, νὰ πίνεις, κι ἀγκαλιὰ νὰ μὴν ἀφήνεις!   Φίλοι, φίλοι μὴ πλανάστε˙ φᾶτε, πιέτε κι ἀγκαλιάστε. Ἡδονή ‘ναι τούτη μόνη κι ὅλα τ’ ἄλλα πλάνοι πόνοι.     Δ’ – ΠΡΟΣΤΑΓΗ   Κεραστὴ καλέ μου, πέραν καὶ τριγύρνα κι ἁπλόχερνα τὸ ποτήρι μας σωστὸ στὴν ἀράδα τὸν καθένα κατὰ τάξιν ἀπὸ ἕνα ὣς τὰ χείλη γεμιστό.   Καὶ κερνώντας, παρακίνει ὁ καθένας νὰ τὸ πίνει μιὰν τῆς μιᾶς καὶ τιναχτά, νὰ γυρίζει μ’ εὐκολίαν τὴν καλὴν κυκλοφορίαν καὶ νὰ τρέχει πεταχτά.   Βλέπε ὅμως νὰ πασχίζουν δυνατὰ νὰ τὸ στραγγίζουν ὣς τὴ μιὰ σταλαγματιά˙ ὅτι ὅποιος τὴν ἀφήσει μὲς στὸν πάτο νὰ κολλήσει θὰ τὸν κάψει ἡ φωτιά!     Ε’ – ΠΟΤΗΡΙ   Στέφανέ μου γεωμέτρα, ποὺ γνωρίζεις ἀπὸ μέτρα, ἕνα πρόβλημα, νὰ ζήσεις σὲ προβάλλω νὰ μὲ λύσεις:   Τούτ’ ἡ μαύρη μας ποτήρα, ὁποὺ τώρα φέρνει γύρα εἶναι τόρνευμ’ ἀπὸ κλῆμα σκαλιστὸ εἰς κύβου σχῆμα.   Ἂν γεμίσει ὣς τὰ χείλη, καθὼς λέγουν τοῦτ’ οἱ φίλοι παίρνει μέσα της τὰ ἴσια μιὰ ὀκά μας καπελίσια.   Ἔλα τώρα, ἂν ἠξεύρεις, ἀναλόγησε νὰ μ’ εὕρεις πόση εἶναι, δίχως λάθος, κατὰ πλάτος, μάκρος, βάθος!     ΣΤ’ – ΛΙΤΑΝΕΙΑ   Πτωχείας κυβερνήτρα, πτωχῶν παρηγορήτρα, στολὴ τῶν μακαρίων καὶ ζηλευτῶν πλουσίων κακῶν ἀλησμοσύνη δυστυχιῶν γαλήνη, τῆς λύπης εὐθυμία, τῶν πόνων ἰατρεία,   ἀνάπαυση φροντίδων πηγὴ χρυσῶν ἐλπίδων οὐράνια σοφία, ρητόρισσα τελεία, μελίγλωσση Σειρήνα, γλυκόστομη λαΐνα! γεμάτη πρόφθασέ με γεμάτη, ἔλα, βρέ με.     Ζ’ – ΚΕΡΑΣΜΑ   Ἐχού! ἐλάστε φέρτε, κεράστε, βάλτε νὰ πιοῦμε νὰ εὐφρανθοῦμε.   Πλόσκα μου πέρνα, χύνε καὶ κέρνα, Ἔλ’ νὰ σὲ σφίξω, νὰ σὲ σφυρίξω.   Λύπες καὶ πόνοι ἀνθρωποφόνοι φύγετ’, ἀφῆτε, πᾶτε χαθῆτε.   Ἔξω, πτωχεία, ἔξω, ἀχρεία! Ἐγώ ‘μια Κροῖσος, καὶ πλέον ἴσως.   Τώρα πιστεύω, πὼς βασιλεύω˙ τώρα νομίζω, τὸν κόσμ’ ὁρίζω.   Ἐχού! ἐλάστε, μετακεράστε, βάλτε νὰ πιοῦμε, νὰ εὐφρανθοῦμε.     Η’ – ΜΕΛΩΔΙΑ   Ἀπ’ τὴν πλόσκα φέρτε φίλοι, νὰ ρουφήσω μὲ τὰ χείλη ἀπ’ τὴν πλόσκα τὸ κρασί˙ γιὰ ν’ ἀκούσω ν’ ἀρχινίσει, σὰν ἀηδόνι νὰ λαλήσει τὸ κλουκλούκλου – φισισί.   Ὁ κλουκλοὺ τῆς πλόσκας κρότος εἶναι, λέγουν, ἦχος πρῶτος, οἱ τεχνίτες μουσικοί˙ καὶ τὸ φισισί της τ’ ἄλλο εἶν’ τὸ ἴσο τὸ μεγάλο, ὁποὺ ψάλλ’ ἡ ψαλτική!   Τοῦ Ἀμφίωνα τὰ μέλη κι οἱ ψαλμοὶ τοῦ Κουκουζέλη στοῦ κλουκλούκλου τὴ φωνή, ὅλα, ὅλ’ ἂς σιωπήσουν, καὶ ποσῶς ἂς μὴ λαλήσουν, ὅτ’ εἶν’ δίχως ἡδονή.   Καὶ αὐτὴ ἡ καλομοίρα τοῦ Ἀπόλλωνα ἡ λύρα, ποὺ στὸν Ὄλυμπο λαλεῖ, ἂς τζακίσει τὸ δοξάρι μπρὸς στοῦ φισισὶ τὴ χάρη καὶ ἂς μὴ παραλαλεῖ.     Θ’ – ΓΕΜΑΤΟ   Φίλε Στέφανε, νὰ ζήσεις ποὺ διδάχνεις ὅτ’ ἡ Φύσις δὲν τὸ θέλει τὸ κενό, μά τὴ μόνη μας φιλία, (ἡ ἀλήθεια εἶναι μία) μὲ τ’  ἐσένα συμφωνῶ.   Νὰ μὴν εἶν’ κενὸ στὴν Φύσιν, νὰ μη ν’ ἄδειο εἰς τὴν Κτίσιν, νὰ μὴ τύχει πουθενά! Οἱ βαρέλες νά ‘ν’ γεμάτες, νὰ γεμίζουν τὲς κανάτες μὲ κρασὶ παντοτινά!   Νά ‘ν’ γεμάτα τὰ κροντήρια, οἱ γαβάθες, τὰ ποτήρια, τὰ λαΐνια, τὰ΄σταμνιά, τὰ ἀνώγια, τὰ κατώγια, τὰ βαθύτατα χαμώγια, καὶ ἡ κόχ’ ἡ κάθε μια!     Ι’ – ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ   Θαυμαστοὶ κρασοπατέρες τὲς γαβάθες σὰ μαχαῖρες ξεσπαθώστε μιὰ φορά˙ κι ἀπὸ δυό, καὶ δυὸ μονάχοι, σὰν ἀνδρεῖοι μονομάχοι, ἂς ρουφοῦμε τολμηρά.   Εἰς τὴν μάχην τούτην ὅμως, ἂς βαλθῆ αὐτὸς ὁ νόμος τῆς φρικῆς πολεμικῆς˙ ὁ καθένας στὴν ἀράδα νὰ χτυπᾶ μ’ ὀγληγοράδα τὴ γαβάθα τῆς ρακῆς.   Κι ὅποιος τέλος καταντήσει τὸν ἐχθρόν του νὰ νικήσει, νὰ τὸν κάμ’ ὑγρὸ στουπί, Ἡρακλῆ νὰ τὸν εἰποῦμε κι εἰς ὑγείαν του νὰ πιοῦμε ὅλ’ οἱ σύμμαχ’ οἱ λοιποί.   Κι ὑστερνά, ἀπάν’ στὴν ψάθα μὲ τὴν ἴδια του γαβάθα δυὸ πατέρες προεστοί, νὰ τὸν λαμπροστεφανώσουν καὶ νὰ τὸν ἀποθεώσουν, εἰς τὴν γῆν νὰ δοξαστῆ!     ΙΑ’ – ΠΑΡΑΚΙΝΗΣΗ   Τίτυροί μου, τί κοιμάστε; Νά ὁ Βάκχος σᾶς φωνάζει. Τὴν κανάτα δὲν λυπᾶσθε, ποὺ σᾶς βλέπει καὶ στενάζει;   Ἡ κατάρα της, καημένοι, στὸ κεφάλι σας θὰ πέσει, διατὶ ὀρφανεμένη τὴν ἀφήνετε στὴ μέση.   Ὅταν πᾶτε εἰς τὸν Ἅδη, μὲ τὰ δάκρυα κι ἐκείνη στὸ Ἠλύσιο τὸ λιβάδι θὰ κατέβει νὰ σᾶς κρίνει.   Καὶ λοιπὸν ἀπὸ τὸν Μίνων ὅλοι θὰ κατακριθῆτε, σὰν τὸν Τάνταλον ἐκεῖνον αὐστηρὰ νὰ παιδευθῆτε.   Νὰ διψᾶτε αἰωνίως καὶ ποτὲ νὰ μὴν μπορεῖτε, ἀπ’ αὐτὴν ἐκεῖ τελείως οὔτε στάλα νὰ γευθῆτε!     ΙΒ’ – ΤΡΥΓΟΣ   Καθαρώτατες παρθένες, μὲ κισσὸν στεφανωμένες, εἰς τὸν τρύγον συναχθῆτε κι ἐλαφρά ‘νασκουμπωθῆτε.   Πάρτε ὅλες τὰ μαχαίρια εἰς τὰ δεξιά σας χέρια, πάρτε κι εἰς τ’ ἀριστερά σας τὰ καλάθια τὰ πλεχτά σας.   Κι εἰς τ’ ἀμπέλι μας κινώντας κελαϊδώντας τραγουδώντας, ἂς φιλιούμεσθε στὰ χείλια κι ἂς τρυγοῦμε τὰ σταφύλια˙   τὰ σταφύλια τὰ δροσάτα, τὰ σταφύλια τὰ μελάτα, τὰ ὑγρὰ θησαυροφόρα τοῦ γλυκοῦ μας Βάκχου δῶρα.                              ΙΓ’   Νά! μᾶς ἔρχοντ’ οἱ παρθένες οἱ τρυγήτρες βακχευμένες˙ καὶ χορεύουν καὶ γυρίζουν καὶ τὲς μέσες τὲς λυγίζουν.   Πιάστε, φίλοι, μ’ εὐταξία ὁ καθένας ἀπὸ μία˙ κι ἂς χορέψουμε ὀλίγο μετ’ αὐτὲς ἐδῶ στὸν τρύγο.   Παλληκάρια, πηλαλήστε˙ ἕν’ ἀσκί μας ἄλλο λύστε νέο, ἄγγιχτο, γεμάτο, καθαρὸ κρασὶ μοσχάτο.   Πιέτε, νέοι, πιέτε, νέες, πιέτε, βάκχες μου ὡραῖες, ἀπ’ αὐτὸ τὸ μυρωδάτο καὶ ἀθάνατο μοσχάτο.   Τραγουδήστε καὶ πηδήστε, καὶ τὰ πόδια σας βροντήστε. Καὶ τοῦ χρόνου, εὐχηθῆτε πάλ’ ἐδῶ νὰ συναχθῆτε.   Πάλ’ ἐδῶ ν’ ἀξιωθοῦμε, νὰ συμφᾶμε νὰ συμπιοῦμε, γλυκὸν μοῦστον σὰν τὸ μέλι μὲς στὸ πράσινο τ’ ἀμπέλι.