Αθανασία

Μέσα μου βρίσκεται ἡ πηγή.
Ἁπλώνει, μὲ καθαρίζει καθὼς μὲ διαπερνᾷ
γιὰ νὰ μὲ περιβάλλει.
Ὅλα δονοῦνται στὴν καθαρότητα ἐτούτη,
ἕλκονται καὶ ἀναπαράγουν τὸ σύμπαν.
Εἶμαι τὸ βάθος τοῦ πρωινοῦ ποὺ θὰ λούσει τὰ ποτάμια
καὶ ἡ ἔρημος τῆς νύχτας.
Ἀναβλύζω ἀπ᾿ τὸ δύσβατο δάσος τῆς ψυχῆς
τὴν μνήμη,
χρῶμα λευκό, ἄμορφο, ἀπέριττο.
Προσμένω τὸ ἄγγιγμα.
Εἶμαι ἡ αἰωνιότητα ποιημάτων ἀτελῶν.
Ζῶ στὸ ὄνειρο τοῦ νεογέννητου.
Τῆς στάχτης εἶμαι τὸ μυστικό.
Ὁ λυτρωμὸς τοῦ ἄγνωστου.
Ἡ φωνή μου, ἀστράφτει τὴν πίστη
ποὺ μεταμόρφωσε τὸ ζῷο σὲ ἄνθρωπο.
Ἀγκαλιάζω τὴ σκιὰ τοῦ κήπου·
εἶμαι ὁ ναὸς ποὺ μέσα του ἡ ὑπομονὴ
ἀγναντεύει τοὺς προγόνους.
Τὰ μάτια μου εἶναι ἡ θάλασσα.
Τόσο ἀθῴα εἶναι τὰ μάτια μου,
ποὺ δὲν χωρᾶνε σὲ καμιὰ πατρίδα.
Εἶμαι ἡ ἐξορία τῆς νοσταλγίας·
ἀχανής, σὰν σημεῖο στίξης σὲ στίχο.
Εἶμαι τοῦ δρόμου ἡ σιωπή.
Εἶμαι οἱ μύστες.
Στριφογυρίζω σὲ μία στάλα νεροῦ,
ἀτάραχη.
Ὁ πόλεμος τοῦ δειλινοῦ σ᾿ ὅτι δὲν ἔζησα,
ποὺ μὲ κατοίκησε,
εἶμαι.
Εἶμαι Ἐσύ.