Η υπεροψία και σκληρότητα ενός έρωτα / Κεστρινού Γεωργιάννα

Αν θυμάμαι αυτά που σήμαιναν
λυπητερά
δεν είναι καθώς το θέλησα
το τελευταίο σου γράμμα.
Το πρωί εκείνο, πέρα τις οκτώ, για
εκείνα που ερχόντουσαν, μια
αγάπη –που με τυραννεί και με σκοτώνει–
ήρθε δεμένη
σαν καμπάνα και πριν καλά
το φως γεμίσει έφερε
σκοτάδι.
Ποιήματα και πεζά δεν αρκούν.
Πονά… Κι εκείνος ο μεταλλικός
ήχος ήταν σαν αμοιβή.
Που να ‘χω αφήσει τα λόγια μου;
Φραγμός σε μια παράσταση.
Αγάπη σιωπηλή για πού να
θρυμματίζουνε του ύπνου
τα όνειρα μου;
Κάθε στιγμή με τρανεύει.
Φωτιά φτηνής ζωής.
Για κείνο που έρχεται
κι η σκέψη μου λησμονεί.