στα παραθύρια της ζωής
μέσα από ραγισμένα τζάμια
ατενίζουμε τους δρόμους
της φεγγαρένιας μοναξιάς μας.
Πληθαίνουν οι βοές
πληθαίνουν
και εμείς μες τις σιωπές,
μαργαριτάρια να γυρεύουμε
κρυμμένα μυστικά.
Απλοί διερμηνείς
ερμηνεύουμε το δήθεν,
το πρέπει, το γιατί,
τα θέλω, που πεισματικά
ανερμήνευτα μένουν.
Τριγύρω πλήθος,
νεφέλη που καλύπτει
απρόσωπα προσωπεία,
αναλωνόμαστε τώρα καιρό
στην επιστημονική τους ερμηνεία.
Απλοί διερμηνείς,
στα παραθύρια της ύπαρξής μας
πού, ποιος ξέρει
πόσο φάλτσα
μεταφράζουμε της ζωής το τραγούδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου