⫷ μέλποντας στ' αφροκύματα ⫸/ Θεοδοσιάδη Σοφία

Σαν θες

στων αντοχών σου τις αιώρες να αντέξει το σχοινί

γέλα πουλί μου στα μικρά

για να ροδίζουνε οι νύχτες σου οι σκιερές..

να καλοδέχονται τα δύσκολα μεγάλα..

Πριν σε δικάσει ο χρόνος βρες καιρό

για τα μακρά ταξίδια μη φειδωλευθείς

πλούσια της ανταμοιβής τους τα ελέη..

τη θέα ρέμβαζε απ' αψηλά

στην τρικυμία στο πέλαο ίλιγγος μη σε πιάνει..

ξέπλεκα άσε της ψυχής τα κατσαρά μαλλιά

φόρα και μια κορδέλα θαλασσί

στο πέλαο να μοιάζεις..

τι κι αν φοβόσουν τις βουτιές

μεγάλωνες στους κάμπους..

ύστερα βρήκες έναν τρόπο τις νυχτιές

να ζωγραφίζεις θάλασσες

στους κάβους τους να δένεις

μες στο βυθό τους να βουτάς

στων αντοχών σου το κατάρτι να ιχνηλατείς

ρότες που δεν εχάραξες..πορείες που δεν πήρες

μες στα σοκάκια σου της θύμησης

νόστος γλυκύς ο πηγαιμός για τα μακρά ταξίδια..

τι κι αν αγροίκαες η θάλασσα..

πως δε θα σε συνδράμει..

Μέλποντας στ' αφροκύματα

βρήκε τα πόδια σου το θέρος σου γυμνά..

το μπούστο ανοιχτό και φλογισμένο

ας και το κάμα είν' βαρύ εις τα εντός

αδιάκοπα αναβλύζει η καρδιά το θαλασσί νερό

ξεπλένει τα ραγίσματα

βρεμένες τις ελπίδες της κρατεί εις την αγκάλην.

⫷ μέλποντας στ' αφροκύματα ⫸ - Σοφίας Θεοδοσιάδη