Λένε πως σε παλιό καιρό πάνω στην Αφροδίτη
ήτανε μία ήπειρος τη λέγαν Αθηνά
σε πεδιάδες πράσινο κυμάτιζε χορτάρι
περήφανα αλλού έστεκαν πανύψηλα βουνά
μα όπως νύχτα έπεσε στου Ουρανού τη ζήση
κι έγειρε πλάι ο Ουρανός ως να ξανά ξυπνήσει
κι η Αφροδίτη έχασε το πράσινο χορτάρι
τα καραβάνια τράβηξαν τότε κατά τον Άρη.
Κι είχανε γνώσεις μέταλλα άπό Αριήλ Μιράντες
από Ευρώπες Ιαπετούς Τιτάνες Καλιστώ
τα πιτσιρίκια φόραγαν παντέλονα τιράντες
σε Κρόνους Δίες έψαχναν κάποτε το σωστό
κι ακόμα μακρινότερα σε Τρίτωνες Νηρηίδες
με λευκοφόρους ιερείς και με σπανούς δρυίδες
μα έχει γυρίσματα ο καιρός
κι αλλάζοντας σκαλόπατα στου ουρανού τη σκάλα
στον Άρη στήσαν κατοικιά κι αντίσκοινα μεγάλα
κι έκαναν τα πρέποντα και τούτα και τα άλλα.
Kι από τον πόντο τα νερά τα πήγαν στο παλάτι
ο Άτλας την ατμόσφαιρα κουβάλαγε στην πλάτη
από του Ολύμπου τα πευκά κόβαν και σανιδώναν
και μ’αεράκι απαλό τις θάλασσες οργώναν
Έτσι οι αιώνες διάβαιναν σε κειόν τον Ψηλορείτη.
Και διάλεγαν και συντροφιά ! Κορίτσι από σπίτι !
Μα πάρα εκπολιτίστηκαν
και σήκωσαν τη μύτη.
Συλλογικό ασυνείδητο π’ άλλαξε τον αστρόχρονο
κι έφερε τον κομμήτη.
Και πριν να γίνουν όλα αυτά να ’ρθει η ενάντια ώρα
να ερημώσει που ’λαχε των Άρειων η χώρα
βγήκαν στην αρειόσφαιρα στους αστεροειδείς
και φόρτωσε στο σάκο του καθένας τους δυο τρείς
( Μικρό κομμάτι απ’ αυτούς και ισχυρό οξύ
αντίδραση λεν έκανε σχεδόν πυρηνική )
Και τα φορτώσαν στους αετούς ξαναγυρίσαν πάλι
επειδή όμως έφτανε η ώρα η μεγάλη
γνώση και τέχνη παρελθόν τα κρύψαν σε κεφάλι
που κτίσαν ! Του πολιτισμού του Άρειου το μνήμα !
Και όποιος κάποτε εύρισκε στο πρώτο του το βήμα
προβάλλαν ολογράμματα του Αρη ζωής οι αιώνες
από τα πρώτα στα έσχατα του Άρη οι εικόνες
κι έδειχνε την καταστροφή σ ’οθόνης κει την άκρη
και μία Άρεια κορασσιά που στα λοξά ματάκια της
καυτό κυλούσε δάκρυ.
Κι όσοι απομείναν στους αετούς μπήκανε δίχως μπάντα
τον άρειο κόσμο χαιρετάν στην πίκρα τους για πάντα
και κατά δω ροβόλησαν στη μαγική Σελήνη
μουσείο των πολιτισμών της γης προαπελθόντων
και μνήμη βαθυχρόνιων των κύκλων παρελθόντων
που φωταυγεί την αστρική εφταπλάνητη γαλήνη
και απ’ τη Σελήνη εδώ στη γη για να βρουν την ειρήνη.
Μείναν στα έγκατα βαθιά του Άρη κάτι λίγοι
του κάμπου του τεχνόλογου οι ακριβοί κολίγοι
και φτάσαν ως τα σήμερα... σε τεχνοφώτους θόλους
να σπέρνουν βρύα άρεια στους άρειους τους πόλους
Κι οι άλλοι κατηφόρισαν
κι ήρθαν στη γη κάποιαν αυγή.Σε αποφράδες μέρες
απ΄τον αέρα ρίχνοντας σπόρο από άρειες φτέρες.
Κύλησαν χρόνια και καιροί οι γάστρες τους καπνίσαν
και τους απόδημους καυμούς στα πανηγύρια σβήσαν
γλέντησαν τυροκόμησαν έσπειραν κτίσαν πλήθι
κι έγειρε ο αρειόκοσμος μες τη γαλάζια λήθη
κι έτσι το ντόπιο παλιακό και το αστρικό το κράμα
της νιας ζωής φυτέψανε το απόρρητο το θάμα.
Μα ούτε κι αυτοί δεν ξέφυγαν από της γης το δρόμο
του εγωισμού τα δίκαια κι αλαζονείας νόμο
το άπληστο φιλοχρήματο το φίλαρχο το πλάνο
το φλόγο φιλοπόλεμο σε οργή θυμό απάνω.
Και ο καθένας τους κοιτά όλο κοιτάει να πάρει
όπως και στα συντελικά στα έσχατα του Άρη
κι άλλων θεών ! Που μυθολόγημα πυροτεχνεί λαμψάντων
Κρόνων Διών και Ουρανών πάλαι ποτέ λαμψάντων.
Κι οι τεχνολόγοι μ’ άκμονες και σφύρες πυραυλίζουν
μ’ επιστητού πανούργημα τις φλόγες συνδαυλίζουν
την εντροπία της σιωπής νεφογαλάνου χρόνου
με ορασία του Αμώς και με δρεπάνι Κρόνου
κι αποζητά τ’ ανθρώπινο σοφίας κυβερνήτες
για ν’ αποδιώξουνε της γης ασοφοδρεπανίτες
και να κρατήσουν σταθερή του κόσμου την πορεία
να μην τελειώσει άδοξα - όπως η πάλαι Άρεια -
και η γήινη ιστορία.
Β.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου