Τη θύρα της ανατολής το λυκαυγές,
πρωί-πρωί στον ήλιο την ανοίγει
κι αυτός γεμάτος αίματα θα φύγει,
λες κι ήτανε σ’ αιματηρές σφαγές!
Την αδελφή του ακούει να λέει: «Βγες!»
Το φως μεμιάς ο Ήλιος ξετυλίγει
και με στεριές και θάλασσες το σμίγει,
μην ξανακούσει της Ηούς άλλες κραυγές!
Τον καταρράχτη του αστείρευτου φωτός
το ημισφαίριό μας καταυγάζει,
θεήλατον το φως μας αγιάζει
και πάνω απ’ τα κεφάλια μας σκυφτός,
φέρνει και μας μοιράζει απ’ τον Πατέρα
των ουρανών γλυκιά μια καλημέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου