και είτε είσαι στη Βενετιά
είτε στο Άγιον όρος
οδίτης και ταξιδευτής
μοναχικός πραματευτής Αγάπης Σου οδοιπόρος
μες σε καιρούς που τα τειχιά
που στάθηκες στην Πόλη
γίναν στοιχειά
ζηλόφθονου τα γκρέμισε το βόλι.
Θυμάσαι πως σ’ αγνάντευε το άπιστο το γένος
στα τείχη πάνω
που ύψωσες το τίμιο σου χέρι
και τ’ ουρανού κάθε χρυσό το προσκυνούσε αστέρι
και από κάτω αλαλαγμοί που σιώπησαν στο βράδυ
κι είχαν σκοτάδι
οι αλλόφυλοι μες την ψυχή
κι η φύση είχε σκοτάδι.
Κι έφυγαν !
Τα επινίκια άρχισαν χαράς τα σαλπιγκτήρια
με μιά φωνή
Κλήρος Λαός και Βασιλιάς
σε επίγειο ουρανόχαρμα αρχίσανε να ψάλλουν
τη Υπερμάχω Στρατηγώ
τα Θεία Νικητήρια.
Μα αλαζονεύει το θνητό
και λησμοσύνη ρίχνει σ’ ότι καλό και ιερό
και μαύρη πέτρα ρίχνει
κι όλο στ’αχάριστα εντρυφά
και στα ψυχοφθαρμένα
φτάσαμε δες το σήμερα ! Σε χρόνια προδομένα.
έρχομαι απόψε Δέσποινα και Ξέρεις
Έσωσε ο άσωτος καιρός
πλήρωμα ήρθε του χρόνου
η αιματόβαφη ψυχή του Μάη και του Πόνου
ν ’αναγαλιάσει
σε παλιό ακάθιστο τραγούδι
εκεί που σαβανώθηκε μαζί με το λουλούδι
παρθένα νιος και άρχοντας
καλογριά και δούλα
κι αγκαλιασμένη αγγελική απτέρυγη ψυχούλα
Σχολών Πρωτοδομέστιχος
κελιώτης και κελάρης
σαν μπήκε τάχα εκδικητής αβύσσου
ο μακελάρης της ΄Αγαρ
σαθρογέννημα του άδη αρχοντάρης.
Κι αφού τον ύμνο Δέσποινα
μεσ’ την καρδιά μου κλείσω με ένα δάκρυ καρδιακό
τον κόσμο αυτόν ν’ αφήσω
να πάω τ’ αψήλου
Σίρμιου στρατιώτες ν’ ανταμώσω
ουλαμαγούς Αμηδινής και Αμόριου να ενώσω
Δανούβιου κεντυρίωνες Χερσώνας λογχοφόρους
βαράγκους και κατάφρακτους βανδοσημαιοφόρους
και με Τουρμάχες Στρατηγούς στο Δάρας στο Χαλέπι
κει που του Γέροντα ασκητή το άγιο μάτι βλέπει
τα στίφη τα αχόρταγα σ’ αρπάγματα αδικίας
και το κοκκίνισμα της γης
σε λαύρα ολονυκτίας !
Πικρών αιώνων τη σιωπή !
Τρισάγιο ν’ αντιτάξω τον Ύμνο Παντοκράτορα
κι ύστερα
δρόμο μοναξό
μες τ’ άστρα να χαράξω
και στην Αυλή την Πατρική για πάντα να πετάξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου