Δυο όχθες έχει η σιωπή
όπως τα χείλη τα σφιγμένα που προσμένουν το φιλί.
Δυό όχθες,η μία είναι η αναμονή.
Δύο ακτές , η κοιμωμένη θάλασσα
κι εμείς.
Οι συνορώντες και συμπλέοντες
της μεσημβρίας ή του μεσονυκτίου
ναυαγοί
επιστρέφουμε στη μήτρα
που τυπώνεται το νόμισμα χιών.
Χιών! ήχος της πρώτης νότας βλεφάρισμα εγκόσμιο,
του αίνου ο κραδασμός στην πρώτη ΦΑ
το άσμα του χρόνου.
Χιών! άπειρων βασιλέων το οικόσημο,
ανάσα αναπηγμένη των αγγέλων
άτακτη πλεύση στου αιθέρα τα πελάγη.
Χορός εν χορώ ,νυφικό εκ νυμφών
πλέξη των ποιητών
μοτίβα πολύγλωσσα στα σεμεν των κορασίδων.
Ω χιών! Στάλα της αιώνιας ομορφιάς
Ατέρμονη επανάληψη του «κανένα ίδιο»
κράτησε τη λανθάνουσα κληρονομιά
μείνε στην όχθη εδώ
μην λιώσεις πριν ονειρευτείς οτι είσαι πεταλούδα
πως είσαι αστέρι στο δεντρί των χριστουγέννων.
Ιωάννης Βεϊσάκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου