Περάσανε τα χρόνια και ζήσαμε όλοι μαζί την
ευτυχία,
την ευτυχία να έχουμε ο ένας τον άλλο
μαζί πάνω στη σκηνή:
να περπατάμε, να πέφτουμε, να φωνάζουμε και
να ζη-
τάμε
τα πάντα από τη ζωή.
Τίποτα δε μας χαρίστηκε ακόμα, για πάντα θα
πα-
λεύουμε
να έχουμε απλά ο ένας τον άλλο.
Σηκώσαμε το πανό που γράφει πάνω τ’ όνομά
μας με
κόκκινη μπογιά.
- Παλέψαμε για το ψέμα ή για την αλήθεια;
- Παλέψανε για το χαβά τους!
Μα η αλήθεια είναι πάντα νωπή και στάζει.
.......................
.......................
Μαζί βαδίζουμε πάνω στην άδεια σκηνή χωρίς σκηνοθετημένα όνειρα
Αγνοούμε τον κίνδυνο κι όμως συνεχίζουμε να παίζουμε
να ζούμε το παιχνίδι, να ζούμε τις πράξεις μας
Πρώτη πράξη : εσύ
Δεύτερη πράξη : εγώ
Τρίτη πράξη : εμείς
Κι ύστερα, το τέλος σε μια σκηνή που δεν έχει φως
δεν έχει έξοδο κινδύνου !
...............
...............
ΤΟ ΚΟΥΣΤΟΥΜΙ
Μη! Μη σβήνετε τα φώτα!
Ξέχασα κάπου τον εαυτό μου,
πίσω από ένα κουστούμι
και τώρα το σώμα αναζητά την ψυχή μου.
Μη! Μην αφήνετε το χειροκρότημά σας.
Εγώ ζω για την τρομακτική αναμονή του.
Ξέχασα κάπου τον εαυτό μου,
πίσω από ένα κουστούμι
και τώρα το σώμα αναζητά την ψυχή μου.
Μη! Μην αφήνετε το χειροκρότημά σας.
Εγώ ζω για την τρομακτική αναμονή του.
ΕΝΣΑΡΚΩΣΗ
Είναι δύσκολο να ζήσεις το διαφορετικό
εκείνο που δεν έμαθες ακόμα, εκείνο που δεν ένιωσες.
Πρόβα στις ζωές των άλλων δεν έμαθα να κάνω.
Είναι σκληρό να πονάς για άλλους μέσα από σένα!
Είναι οδυνηρό να γελάς για άλλους κι όχι για σένα!
"Σαρξ εκ της σαρκός μου".
Κι οι λέξεις γίνονται δικές μου. Δεν υπάρχει ρόλος.
Τα ψέματα τελείωσαν, "η παράσταση αρχίζει".
Είναι δύσκολο να ζήσεις το διαφορετικό
εκείνο που δεν έμαθες ακόμα, εκείνο που δεν ένιωσες.
Πρόβα στις ζωές των άλλων δεν έμαθα να κάνω.
Είναι σκληρό να πονάς για άλλους μέσα από σένα!
Είναι οδυνηρό να γελάς για άλλους κι όχι για σένα!
"Σαρξ εκ της σαρκός μου".
Κι οι λέξεις γίνονται δικές μου. Δεν υπάρχει ρόλος.
Τα ψέματα τελείωσαν, "η παράσταση αρχίζει".
Η ΑΦΙΣΑ
Κολλάω τη ζωή μου πάνω σε τοίχους
πάνω σε μια κόλλα ιλουστρασιόν
τετραχρωμία σε μεγάλη διάσταση.
Η διαφήμισή μου επαφίεται στη θέληση του κάθε αφεντικού,
της κάθε σερβιτόρας.
Ντελάλης των ονείρων μου, ο κανένας.
Ένα φύλλο χαρτί μόνο φωνάζει:
“Έλα να με δεις που κλαίω, που γελώ, που γεννιέμαι και πεθαίνω”.
Ένα σαββατοκύριακο γεμάτο υποσχέσεις στη συγκεκριμένη πάντα ώρα!
Όνειρο ήταν, πάει. και πάλι αναμονή,
αβέβαιο μέλλον γεμάτο αισιόδοξη ανεργία.
πάνω σε μια κόλλα ιλουστρασιόν
τετραχρωμία σε μεγάλη διάσταση.
Η διαφήμισή μου επαφίεται στη θέληση του κάθε αφεντικού,
της κάθε σερβιτόρας.
Ντελάλης των ονείρων μου, ο κανένας.
Ένα φύλλο χαρτί μόνο φωνάζει:
“Έλα να με δεις που κλαίω, που γελώ, που γεννιέμαι και πεθαίνω”.
Ένα σαββατοκύριακο γεμάτο υποσχέσεις στη συγκεκριμένη πάντα ώρα!
Όνειρο ήταν, πάει. και πάλι αναμονή,
αβέβαιο μέλλον γεμάτο αισιόδοξη ανεργία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου