ΛΗΘΗ / Τασούδης Κ. Γιώργος

Επόμενη στάση: Λήθη.

Χορτάρι εκτροφής φύεται στις σχισμές

που οι λωτοί λουφάζουν.

Οι θεριστές, δρεπάνι στο δεξί στο στόμα φυσαρμόνικα,

συλλέγουν βίου αποκύημα∙ νανουριστά.

Και ο συρμός ζυγώνει ωχρός και άκομψος

στου πέρα τ’ αψήφιστο.

Κι οι ράγες, πόσο πιο διαφανείς απ’ του ματιού την πονηριά,

μπάζουν στ’ αθέατο. Στης έξης το γλυκό παροξυσμό,

στου Διόνυσου συνεπαρμένοι τη ζωή, δεν αγροικήσαμε

το μονοπωλιακό∙ από καιρού εις καιρόν, ακλόνητο κι όμως μεταβλητό, με τυμπανοκρουσίες ή σωπαίνοντας, απο-

τραβιέται σ’ έτερες γαίες: κατά τι προσφορότερες.

Κι εμείς, αγέρωχα πώς άραγε ξεμείναμε μνημών ερείσματα;

Κι εμείς, τον χαρακτήρα που απωλέσθη πώς μοίρα θέσαμε;

Εμείς, οι πάντα ταξιδεύοντες με κάποιον Χάρο αντάμα, πως

ηττηθήκαμε πώς να παραδεχτούμε;

Όλοι ηττώμεθα στον κόσμο τούτο.

Μα δεν πτοούμαστε∙ όλοι.

           

            (19 – 23 Νοεμβρίου 2017)