Οι Πόρνες του Ελέους / Πολυκάρπου Α. Βενέτης

Αχ σεις τρις χάριτες , οι πόρνες του Ελέους

που κρέμεστε με ξώ- βυζα απ΄ τους πολυελαίους

Και χαίρεστε τον έρωτα κουνώντας με το μίνι

πότε γοφούς, πότε ποπό. Κι αρχίζει το καμίνι!

Σε τούτο τον παλιόκοσμο που ναι καταραμένος

και μισητός κι αλλόφρονας, πολύ μπασταρδεμένος

η  μόνη αλήθεια η τολμηρή,  σεις πόρνες του ελέους

που παίρνεται στα χείλη σας απ΄ τη σχισμή του πέους,

ότι η ψυχή σας λαχταρά ότι ο νους σας βάνει

και το μυαλό σας το τρελό τα λογικά του χάνει.  

Αχ μικρές κι ανόητες,  σεις πόρνες του Ελέους

που ντύνεται τους στίχους μου, θαρρώ τους πιο χυδαίους.

Μην μου τους κύκλους τάραττε,  μόνο τα στήθη έξω

και με το χνουδωτό που υγραίνετε, στεφάνι θα σας πλέξω.

Με το μακρύ τον τριχωτό κάπως θα σας τρελάνουν

και πάνω στα στηθό-μπαλες  το χύσι απολαμβάνουν.

Αχ μικρές κι αμπάλατες και μοσχοαναθρεμμένες

Πορνίδια που διαρκώς βρίσκεστε γαμημένες

Καθίστε πάνω στ΄ ανδρικά τα τιμημένα βέλη

και γίνετε πόρνες των ανδρών, του κόσμου μας η αγέλη.