«Όλο και πιο λίγες» (απόσπασμα)

ΠΑΝΩ ΑΠ ΟΛΑ ΤΡΕΧΕΙ ΤΟ ΝΕΡΟ

Πάνω απ’ όλα

Τρέχει το νερό

Σκεπάζει

Ό,τι δεν αναπνέει πιά

Εκείνο

Που ξαφνικά γκρεμίζεται

Κι ύστερα μένει

Πάλι ακίνητο

Σαν ύπνος ταραγμένος

Του άλλοτε κατοικημένου.

Πάνω απ΄όλα

Κυλάει το νερό

Αλλά γιατί

Αυτή η αδιάκοπη ροή

Που κυνηγάει

Ακόμα

Το ίχνος

Που φθείρει

Τον ψίθυρο

Που λιώνει

Το κουρέλι

Αργά

Στο αλάτι

Ακόμα

Γιατί

*****

ΜΟΝΑΧΟ ΤΟΥ

Μέσ’ απ’ το σάβανο κοιτάζει

Εκείνο το μικρό

Κλαράκι καρφωμένο

Στο γαλανό ουρανό

Αναρωτιέται

Πόσες φορές

Το ξύρισμα Χ 25

Το κούρεμα Χ 40

Το ζουζούνι

Από ανθό σε ανθό

Οι τελευταίες

Ανεπαίσθητες

Κινήσεις

Μέσα στο πανί

να αποφύγει

Λόγια σκληρά

ελπίζοντας τη σιωπή

Να’ ρθεί

Η ευλογημένη

Στιγμή

Που θα’ ναι

Δόντι κίτρινο

Παλιό

Μονάχο του

βαθιά στο χώμα