Άντρας δεν είναι ούτε γυναίκα
ούτε μας έρχεται απ' τη Μέκκα
Είναι παιδί μελαχρινό
μας έρχεται απ' τον ουρανό
Κι έχει τα πλούτη του εδω πέρα
στης γης και στον χρυσόν αέρα
Έχει μια θάλασσα με φάρους
που ανάβουν μόνο για τους γλάρους
Έχει εκκλησιές που τις πηγαίνει
όπου του λεν οι πικραμένοι
Κι ένα λαγωνικό που πιάνει
τις έγνοιες πάνω στο ταβάνι
Κανείς δεν ξέρει πως τον λένε
μια του γελάνε μια του κλαίνε
Και πότε ζει πότε πεθαίνει
πότε τους άλλους ανασταίνει
Τις αλυσίδες όλες σπάει
και μ' ανοιχτές φτερούγες πάει
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου