Όπου καρδιά κι όπου ψυχή, τα έχουμ' όλα θάψει
και όποιος αντιστέκεται, πρέπει κι αυτός να πάψει,
γλυκιά η αναρρίχηση, μα η ανταμοιβή της
κόρη χωρίς αντίρκισμα, μάταια η μορφή της
Σκοτώνουμε τον έρωτα και τη ζωή
με τα καμώματά μας,
και ζούμε μες τα ψέμματα
κι εμείς και τα παιδιά μας
Πατέρας έκανε το γιό, να μοιάσει του πατέρα
κι όποιος γι' αυτούς εργάζεται, δε βλέπει άσπρη μέρα,
πρ'οσωπα χωρίς όνομα και δίχως χαρακτήρα
που πίνουνε το αίμαι μας για ένα ποτήρι μπύρα.
Σκοτώνουμε τον έρωτα και τη ζωή
με τα καμώματά μας,
και ζούμε μες τα ψέμματα
κι εμείς και τα παιδιά μας
Μάτια που βλέπεις μέσα τους μιζέρια, φόβο, θλίψη
και καταθέσεις μια ζωή, μ' επιταγές τη σήψη,
αχ, πότε μια μέρα ο κόκορας, πριν κάνει να λαλήσει,
να ξαναγίνουμ' άνθρωποι και να 'χουμε ξυπνήσει
Σκοτώνουμε τον έρωτα και τη ζωή
με τα καμώματά μας,
και ζούμε μες τα ψέμματα
κι εμείς και τα παιδιά μας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου