Κρύφτηκε Απόψε η Σελήνη

Κρύφτηκε Απόψε η Σελήνη,

πίσω απ' τα σύννεφα θαρώ,

ή μάλλον... πίσω από τα δέντρα

και ένα θόρυβο αφουγκράζομαι,

που είναι απ' των Αγγέλων τα φτερά,

ή ίσως και από το θρόισμα των φύλλων.

Είναι ακόμα ΄Ανοιξη

και ίσως τούτα τα θροίσματα

κάτι να θέλουν να μας πουν

κρυφα από τον Χειμώνα,

που μ' ένα Μαύρο Πέπλο του

τη δόλια Σελήνη σκέπασε

κι αφάνησε τ' Αστέρια!

Όμως, την ΄Ασπρη μας Ψυχή,

δεν τηνε σκέπασε η Νυχτιά,

ούτε ο Ουρανός ο Ασέληνος,

μα ούτε κι αυτή η Βροχή,

μήτε της Χειμωνιάς το Γκρίζο Πέπλο!

Θα μείνει γιά Πάντα της

Λευκή κι Αγνή,

όπως ο Ολόλευκος ο Κρίνος!!

Όταν χάθηκε η Ανθρωπιά

Γιά της Ανθρωπιάς τον ΄Αδοξο Χαμό,

νοιόθω το στήθος μου να σπάζει

και μερόνυχτα τώρα τριγυρνώ,

τη Λησμονημένη προς τον ΄Ανθρωπο

Αγάπη γιά να βρω,

χωρίς Ορίζοντες και ΄Ακριες μπροστά μου,

παρά, μονάχα Αστραπόβροντα και Λαίλαπες

στης ζωής τα σταυροδρόμια συναντώ

και όνειρα κουρελιασμένα....Μύρια!

Κάτω απ' τα ρούχα πιά,

δεν κρύβονται Ανθρώπινες Καρδιές,

αλλά φωλιές

από Σίδερο Αρνησιάς

και Απανθρωπιάς Ατσάλι...

Μοιραία,

οι Νύχτες μεγαλώσανε,

θέριεψε το στοιχειό της Μοναξιάς

και οι ψυχές γεμίσανε Καημούς,

αφού η Αδιαφορία αυγάτησε

κι απόμεινε Μόνος κι ΄Ερημος ο ΄Ανθρωπος,

γιά να μετράει ΄Ασχετες

και Ασήμαντες Απαρριθμήσεις!!

Ενδυμασίες

Ανώνυμη ράφτρα

των καιρών

ατσάλινους μανδύες ακονίζει.

Με τέτοιο ρουχισμό

ο άνθρωπος περιβάλλεται,

σ' όλο το μήκος

της μήνις και της προσευχής.

Ευδοκία

Μεγάλο αίνιγμα ο Απρίλιος μες στο μυαλό.
Όλα σε τάξη κι όμως σκορπισμένα,
παράφορα και προς το βράδυ άφωνα μηδενικά.
Κάθε τι ακριβαίνει μέσα στη σιωπή.
Εκεί ανήκουν οι ταγμένοι,
παράδειγμα οι νοικοκυρές όταν σκυφτές μαζεύουνε
των τραπεζιών τα ψίχουλα
κι ύστερα στα πουλιά τα πετούν,
μήπως βγάλει φτερά η καθημερινότητα.
Αλλά το θάμβος είναι ακόπαστο,
κάθε στιγμή όλα συμβαίνουν λες σε πεδίο βολής.
Αν χαλαρώσω.
Προς θεού την καθημερινή παρθενικότητά μου,
λέει ρουτίνα ως και το ψωμί.
Άκηπος κήπος

Μεταμορφώσει ιερότατες κάτω απ’ το φως
του ήλιου,
το χλωρότατο σε ξερό
εκεί όπου περίμενες κάποιαν ανθοφορία.

Ανοίγεις το παράθυρο,
όλα του χώματος στα μαύρα
λες κι ο ανθώνας ασκητεύει.

Όμως εδώ το ρόδο
με πολύφυλλες τις αμαρτίες θα υψωθεί
απ’ το αόρατο νωπό.
Άκηπος κήπος.

Κόρες

Με το μέρος είμαι τ’ ουρανού
όταν συνάζει σαν καρπούς τα σύννεφα
κι ύστερα σε αντάξιο πράσινο τα γυρίζει.
Κάθε καιρός έχει τη γλώσσα του,
τώρα οι πασχαλιές πλέον πιστές μου φαίνονται
μες στην ορθοδοξία του μαύρου σαλπίζω αδιαχώρητο
κι ανοίγονται ξανά οι δρόμοι των ανθρώπων.
Εκεί κορίτσια ορίζουν τη λιακάδα τόπο συναλλαγής,
αγγίζοντας την ουτοπία ξεκαρδίζονται.
Δεν ξέρουν,
πως τα καρπούζια χτυπημένα από δίκοπη πνοή
πριν τα ματώσει το δικό τους μαχαίρι.

Εξοχική οικία

Με τα βασιλικά και με τα όσπρια θα ζήσω,
τα χέρια διπλώνοντας σε συνοχή
παρακαλώ να κλείσει ο κύκλος μου αβρά.
Χαμηλότερη η στέγη των δέντρων
και το κατώφλι δυο πόντους πάνω
απ’ τ’ ασημένια ξύλα της ακτής.
Στο γύρισμα των ουρανών κατά τη δύση,
χάνεις την εξουσία
μα κερδίζει τα ραδίκια,
το τρεχούμενο νερό.
Βγαίνω να πάρω στον εξώστη αέρα.
Ανάμεσα πόρτας και ορίζοντα μεσολαβεί ο θεός.

Στάχτη και πάλι στάχτη

Πέφτει, πέφτει η υδρόγειος
με όλα τα πετούμενα και τα ευώδη,
σταγόνα λάδι στο πάθος μου.
Την κακή μου φήμη την οφείλω στη φωτιά.
Όμοια σαν όλα τα μοιραία
στρατιές ονείρων ακινητοποιεί
μέχρι να μαυρίσει σα χορτάρι την ουτοπία.
Κάποτε ανασταίνεται κι αυτή
απ’ του ιδρώτα τον ορίζοντα γαζέλα,
να ξεσηκώσει πάλι τον ξερό αέρα
μεσ’ από τα σκίνα.
Σε ό τι φλέγεται ανώφελα πιστεύω.
Παροδική και άναυδη
βλέπω θηλαστικά να λαμπαδιάζουν
στο πανηγύρι του γάλατος.
Είμαι πανάκριβη,
δεν εγγυώμαι παρά μόνο τη στάχτη.

Με τα μάτια μου ψηλά

Με τα μάτια μου αψηλά στον Ουρανό,

απόψε θα κάνω μιάν Ευχή,

την εδική μου την ψυχή,

να μην τηνε χτυπήσει κεραυνός,

μηδέ ποτέ να σκεπαστεί,

από της Μαύρης Νυχτιάς το Πέπλο...

Με της ΄Ανοιξης το χαμογέλι να ντυθεί

και ένα πλοίο που θαρθεί

από ταξίδι Απροσδόκητο και Μακρινό,

να φέρει με τη Νιότη μου μαζί

και τα χαμένα όνειρά μου.

Και, όταν η ευχή μου ολοκληρωθεί,

τότε,

θα μπορέσω να μιλώ

γιά την Χρεωκοπία των Ιδεολογιών,

γιά Γρανάζια και γιά Ενοχές

και Γενικά,

γιά την Απανθρωπιά του Αιώνα,

που όλα έχουν ταξινομηθεί,

από τον κάθε λογής Απατεώνα... 

Ικετεύω τ' αστέρια

Κάθε φορά που το Σκοτάδι

απλώνει το Σκούρο του Πέπλο,

αναλογιέμαι τις Αταξίες της μέρας

και συχνά,

μ' ένα Δάκρυ καυτό προσπαθώ,

ν' αποτρέψω,

την όποια Διάβρωσή μου.

Το Δάκρυ μου αυτό,

Πάντα Αληθινό,

κυλάει στου κήπου μου τα ροδόφυλλα,

ενώνεται με τ' αρώματα

και γίνονται μείγμα ευωδιαστό!

Και τότε,

φυγαδεύω τη σκέψη μου

στου Ουρανού τα Σταυροδρόμια,

εκκωφαντικά ικετεύωντας τ' άστρα,

έστω και με τη Σιωπή τους την Πεισματική,

να μ' απαλλάξουν 

από της Ημέρας το ΄Αλγος,

προτού κατρακυλήσω στον Οχετό της Αβύσσου.

Στου χρόνου την διαδρομή

Στου Χρόνου την διαδρομή διαπίστωσα

των Ανθρώπων μιάν Αποθυμιά,

κατά πως να Γεράσουν καρτερούν,

μήπως επιτέλους και Ξεκουραστούν

από τον κάματο

και της ζωής τις έγνοιες!

Όμως, 

στης ψυχής τους το βάθος παραμένουνε

της εφηβικής τους νοοτροπίας δέσμιοι,

προσπαθόντας μάταια,

τον ρου του ποταμού ν' αλλάξουν.

Κι έρχεται μετά

της ζωής το Σούρουπο,

πνιγμένο μες τα σύννεφα που κουβαλούν

όνειρα κοιμισμένα,

μπολιάζοντας με Πένθος την ψυχή

και φορτώνοντάς τηνε

με το Άγχος της Αναμονής,

ώσπου ναρθεί η ΄Ωρα...που Αυτή θα Καταλήξει.

Και ένας Φόβος Παγερός

στο πίσω μέρος του μυαλού ακολουθεί,

στη σκέψη πως πλησιάζει η Στιγμή,

που θ' αφήσουνε

Μονάχο και Κρύο το Κορμί,

κλεισμένο...σε ξύλινο κιβούρι!