στις εκρήξεις των πυραύλων
στο κλάμα των παιδιών για τη νεκρή μάννα
διαβαίνουν μοναχικοί ποιητές.
Ο στίχος αόρατος αθάνατος υπερχρονικός
μορφοποιείται πάνω στην πονεμένη ανθρώπινη ψυχή
διαβαίνοντας σαν ανάλαφρο αεράκι
σαν χάδι παρηγοριάς κι αυριανής ελπίδας.
Τα χωμάτινα ερπετά ουρλιάζουν
μάταια σηκώνοντας το κεφάλι να τον καταπιούν.
Οι μακελάρηδες των λαών
τοιχοκολάν επικηρύξεις καταζητούμενης σκέψεις.
Οι ψεύδο γραμματικοί στήνουν ενέδρες
σκυλοταϊσμένου ευτραφούς κατεργασμένου λόγου
μέσα σε αδιέξοδα ημίφωτα αμφιθέατρα
για να φοβίζουν την καθημερινή απλή επικοινωνία.
Οι τραπεζίτες γίνονται εκδότες
στο μέτρο που το αλφάβητο μπορεί να αλεστεί
στον παχυλό μύλο του εμπορίου.
Αν υπήρχαν στίχοι που να εκφράζονται
με αριθμούς αρπαγία χρέη και απληστία
σίγουρα πολλοί θα ήταν οι καλύτεροι ποιητές.
Και το νόημα παραμένει στριμωγμένο
ανάμεσα στην τηλεοπτική σεξουαλική εκτόνωση
και την αναγκαστική καθημερινή εργασιακή κηδεία.
Βέβαια δε λείπει και το θεατρικό χιούμορ.
Προχθές κάποιος πολιτικός
χρησιμοποίησε τρεις στίχους ποιητικούς
για να δηλώσει το τέλος
ενός πολέμου που προκάλεσε.
Κι ο στίχος με πατερίτσες για τη νάρκη που έσκασε
κουτσαίνοντας πήγε στο νεκροταφείο χαμογελώντας
να πει στους νεκρούς στρατιώτες
ότι οι άοπλοι ποιητές πέτυχαν κάποια σημαντική νίκη
μικρή μεν για τα άνθρωπο θηριακά δεδομένα
αλλά τρομακτικά ελπιδοφόρα
για το μέλλον της ανθρωπότητας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου