ΣΤΗ ΓΥΝΑΙΚΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ / Σταυραετός / Β.Α

 

 

Αν κάποτε

με βρεις στο δρόμο με άσπρα μαλλιά

χαμογέλα πάλι όμορφα

γιατί είσαι εκείνη που αγάπησα.

Μη με κοιτάξεις με οίκτο.

Μην πεις θυσίασα έναν ήλιο στη νύχτα.

Οι μέρες είχαν τη μορφή σου.

Τις νύχτες τα χέρια σου με κρατούσαν απαλά.

Μες στη σιωπή άκουγα τη φωνή σου

και το βλέμμα σου το τύλιγε

ένα παράξενο του χρόνου το μυστήριο.

Η ομορφιά της ψυχής

έφευγε έξω από υπολογισμούς ανάγκης

και αέναα φθαρμένης ματαιότητας.

Δεν κατανάλωσα τη σάρκα σου

στης επιθυμίας το αναλώσιμο διττώς πυρ.

Δεν αναφλέχτηκαν μέσα σου

τα κρυφά αστέρια που στόλιζαν τα μαλλιά σου

στα ανεπίστροφα ταξίδια των μετασχηματισμών

και των ανερμήνευτων καταβατικών ενσαρκώσεων.

Κρυστάλλινες σταγόνες βροχής

σε καθρέφτιζαν στον κόσμο των παραμυθιών

κι οι λόγχες του ήλιου

καρφώνονταν στην ομορφιά σου.

Αδυσώπητος ληστής ο χρόνος

έκλεβε καθημερινά όλο και κάτι από τη μορφή σου

αλλά όχι και την καρδιά σου.

Και πάντα ένας χορός κάτω από χαμηλά φώτα

ήταν κάθε σκέψη μου για σένα.

Τι να ’ναι αγάπη

πέρα από τον πόνο και τη νοσταλγία

που γνωρίζουμε στα φθινοπωρινά απόβραδα;

Τι να ’ναι αγάπη

πέρα από μια ψυχή σε δύο σώματα.

 

Αν κάποτε

με βρεις στο δρόμο με άσπρα μαλλιά

σαν κάποιο ξένο που ήρθε από ένα μακρινό μέλλον

χαμογέλα πάλι όμορφα

γιατί είσαι εκείνη που αγάπησα.

 

                                                                         Β.Α.