Φλύαρα ομιλούσες εικόνες γεμίζουν το νου μου,
κάθε φορά που χρονογυρίζω και πιάνω το νήμα απ’ την αρχή.
Καταδύομαι στην αρχή του χρόνου και με αποστειρωμένη σκέψη
ξαναζώ μέσα στα φωτεινά χρώματα,και στη ζωντάνια
που μάγεψαν το αντάμωμα δυο κυνηγών.
Τότε που με φαρέτρες γεμάτες όνειρα ψάχναμε για συνταξιδιώτη.
Τον βρήκα επί τέλους τον δικό μου σύντροφο για το ζωντανό ταξείδι μου.
Με βρήκες και συ, είπες, κοντά στο τέλος της κυνηγετικής σου περιπέτειας.
Ταξιδέψαμε μαζί στα άδυτα της ευτυχίας, ζήσαμε στιγμές ευδαιμονίας,
χαρήκαμε χαρές μεγάλες, βιώσαμε λύπες και συμφορές.
Δημιουργήσαμε αναμνήσεις πολλές, άλλες γλυκές κι άλλες δυσάρεστες,
άλλες αξέχαστες κι άλλες χωρίς λόγο για θύμηση.
Γίναμε ζευγάρι ευτυχισμένο; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι.
Εκείνο που με σιγουριά μπορώ να πω είναι ότι δεν νοιώσαμε ποτέ μόνοι.
Ήξερα ότι πάντα είχα συνταξιδιώτη, ήσουν εκεί.
Στη χαρά, στη λύπη, στη συμφορά,
στα χρόνια της ευφορίας αλλά και στα δίσεκτα,
τα δύσκολα τα χρόνια της μιζέριας και της αγωνίας.
Ταξείδι μοιρασμένο, ταξείδι ευλογημένο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου