Ἀθανασία

Μέσα μου βρίσκεται ἡ πηγή.
Ἁπλώνει, μὲ καθαρίζει καθὼς μὲ διαπερνᾷ
γιὰ νὰ μὲ περιβάλλει.

Ὅλα δονοῦνται στὴν καθαρότητα ἐτούτη,
ἕλκονται καὶ ἀναπαράγουν τὸ σύμπαν.

Εἶμαι τὸ βάθος τοῦ πρωινοῦ ποὺ θὰ λούσει τὰ ποτάμια
καὶ ἡ ἔρημος τῆς νύχτας.

Ἀναβλύζω ἀπ᾿ τὸ δύσβατο δάσος τῆς ψυχῆς
τὴν μνήμη,
χρῶμα λευκό, ἄμορφο, ἀπέριττο.

Προσμένω τὸ ἄγγιγμα.

Εἶμαι ἡ αἰωνιότητα ποιημάτων ἀτελῶν.

Ζῶ στὸ ὄνειρο τοῦ νεογέννητου.

Τῆς στάχτης εἶμαι τὸ μυστικό.

Ὁ λυτρωμὸς τοῦ ἄγνωστου.

Ἡ φωνή μου, ἀστράφτει τὴν πίστη
ποὺ μεταμόρφωσε τὸ ζῷο σὲ ἄνθρωπο.

Ἀγκαλιάζω τὴ σκιὰ τοῦ κήπου·
εἶμαι ὁ ναὸς ποὺ μέσα του ἡ ὑπομονὴ
ἀγναντεύει τοὺς προγόνους.

Τὰ μάτια μου εἶναι ἡ θάλασσα.

Τόσο ἀθῴα εἶναι τὰ μάτια μου,
ποὺ δὲν χωρᾶνε σὲ καμιὰ πατρίδα.

Εἶμαι ἡ ἐξορία τῆς νοσταλγίας·
ἀχανής, σὰν σημεῖο στίξης σὲ στίχο.

Εἶμαι τοῦ δρόμου ἡ σιωπή.

Εἶμαι οἱ μύστες.

Στριφογυρίζω σὲ μία στάλα νεροῦ,
ἀτάραχη.

Ὁ πόλεμος τοῦ δειλινοῦ σ᾿ ὅτι δὲν ἔζησα,
ποὺ μὲ κατοίκησε,
εἶμαι.

Εἶμαι Ἐσύ.