Εἰς τὸν Μάρκο Μπότσαρη

---

Ἡ Δόξα δεξιὰ συντροφεύει τὸν ἄντρα, ποὺ τρέχει μὲ κόπους τῆς Φήμης τοὺς δύσβατους τόπους, καὶ ὁ Φθόνος τοῦ στέκει ζερβά, μὲ μάτια, μὲ χείλη πικρά. Ἀλλ᾿ ὅποτε ἡ μοίρα τοῦ γράψει τὸν δρόμον τοῦ κόσμου νὰ πάψει, ἡ Δόξα καθίζει μονάχη στὴν πλάκα τοῦ τάφου λαμπρή, καὶ ὁ Φθόνος ἀλλοῦ περπατεῖ. Στὴν πλάκα τοῦ Μάρκου καθίζει ἡ Δόξα λαμπράδες γιομάτη. Κλεισμένο γιὰ πάντα τὸ μάτι, ὁποῦχε πολέμου φωτιά. - Ἐλᾶτε ν᾿ ἀκοῦστε, παιδιά! Σοφοὶ λεξιθῆρες μακρύα, μὴ λάχῃ σᾶς βλάψω τ᾿ αὐτία. Τρεχάτε στὰ μνήματα μέσα, καὶ ψάλτε μὲ λόγια τρελλὰ - ἐλᾶτε ν᾿ ἀκοῦστε, παιδιά! Τὸ λείψανο, ποῦχε γλυτώσει ὁ Πρίαμος μὲ θρήνους, μὲ δῶρα, ἐγύριζε ὀπίσω τὴν ὥρα ποὺ πέφτει στὴν ὄψι τῆς γῆς τὸ φῶς τὸ γλυκὸ τῆς αὐγῆς. Ἐβγῆκαν μαζὶ τῆς θλιμμένης Τρωάδας ἀπ᾿ ὅλα τὰ μέρη γυναῖκες, παιδάκια καὶ γέροι, θρηνώντας, νὰ ἰδοῦν τὸ κορμὶ ποὺ χάνει γι᾿ αὐτοὺς τὴν ψυχή. Κλεισμένο δὲν ἔμεινε στόμα ἀπάνου στοῦ Μάρκου τὸ σῶμα. Ἀπέθαν᾿ ἀπέθαν᾿ ὁ Μάρκος. Μία θλίψη, μία ἄκρα βοή, καὶ θρῆνος καὶ κλάψα πολλή. Παρόμοια ἠχὼ θὰ λαλήσει, τοῦ κόσμου τὴν ὕστερη μέρα, παντοῦ στὸν καινούργιον ἀέρα. Παρόμοια στοὺς τάφους θὰ ἐμβεῖ νὰ κάμει καθένας νὰ ἐβγεῖ.