Η μοναξιά μας / Λαμπής Γιάννος

Ανεβάζει απότομα το φουστάνι της
και δεν φορά εσώρουχα,
έχει το χρώμα της σάρκας
που πουλιέται σε φτηνό πορνείο
κι ανοίγει τα πόδια της ακουμπώντας τη πλάτη
στους υγρούς τοίχους
ενός βρώμικου μαγειρείου.

Κάθεται υπομονετικά στο σχισμένο καναπέ,
ψιθυρίζοντας ‘ παρούσα’,
κι εκσπερματώνει ουρλιάζοντας
μέσα στη καμπίνα φορτηγού
και στη κουπαστή ενός οχηματαγωγού.

Ιδρώνει καθώς βάζει τις παλάμες της
μέσα στις μηχανές παραγωγής
και αγκομαχά σαν αλυσοδεμένος έρωτας
στους διαδρόμους του εντευκτηρίου.

Χορεύει στις πλατείες,
καταπίνει μαχαίρια
και τα φτύνει ένα ένα,
σχίζοντας τα χείλη της.

Η μοναξιά μας κραυγάζει
με τους ήχους των έρημων πεζοδρομίων
ενός Κυριακάτικου μεσημεριού.

[Ούρλιαζαν οι ψίθυροι] / Κίσκη Έλενα

Ούρλιαζαν οι ψίθυροι
πλάθοντας στα χέρια μου
των κυττάρων τα τινάγματα,
των πόθων τους κραδασμούς
των ηδονών τις οσμές.
Αλμυρές γεύσεις
που ενάρετα καρτερούσαν
την υγρή σου κορύφωση.
Ασυλλόγιστες αμαρτίες
πάνω σου-μέσα μου....
Ενας απρεπής διάβολος
που γευόταν τα μουδιασμένα
φλογερά απωθημένα σου
πάνω μου-μέσα σου....
Ακόμη αναστενάζω
ότι δεν χόρτασα
στου δανεικού τη καταδίκη.
Βλέποντας το "μαζί"
ο θεός μας έκλαψε.
Εξάλλου
μόνο αν πλησιάζαμε
το θάνατο
είχαμε τη προοπτική
να ζήσουμε....!

Έλενα Κισκη

ΤΟ ΠΑΖΛ / Γκανέλης Γιώργος

Άλλωστε τέτοια εποχή δε βρίσκεις
ούτε Θεό ούτε το προσωπείο του

Και φοβάμαι να κοιτάξω κατάματα
τον διάδρομο προσγείωσης
- τα θαύματα ποτέ δεν ίπτανται
μεσούντος του καλοκαιριού -

Έτσι λοιπόν μαζεύουμε φούμαρα
και τα πακετάρουμε με κορδέλες
μετά πηδάμε από την ταράτσα

Το πρωί οι οδοκαθαριστές
συναρμολογούν τα κομμάτια μας
αλλά πάντα λείπει η καρδιά

Θα βρίσκεται μέσα στο ποίημα

Τ αδέρφια μου του καλοκαιριού / Ψαράκης Κώστας

μέσα από τη πληγωμένη μου καρδιά
να σας ευχαριστήσω
Τζιτζίκια μου αδέρφια του καλοκαιριού 
και σένα φίλε Κούκο
μαέστρο μακρινέ

Για το χρυσό ποτάμι φώς
το πρωινό τραγούδι σας
μες στα σκοτάδια των καιρών
μια δροσερή πηγή
που αναβλύζει ξεγνοιασιά
μέσα στη αγωνία

Ενα τραγούδι αδέρφια μου μικρά
εφήμερο κι αιώνιο
όπως τα χόρτα τα ξερά
τα χόρτα τα εφήμερα και τα αιώνια
στις άκρες των άδειων δρόμων,
που περπατά το φώς του ήλιου
ολομόναχο ¨

όπως τη φέτα το καρπούζι
που τρώει ενα παιδί το καταμεσήμερο
κι ειν όλο βουτηγμένο
στο κατακόκκινο ετουτο Δώρο του Θεού.

Δεν έχω αδέρφια μου Τζιτζίκια
και σένα φίλε Κούκο
μαέστρο μακρινέ,
τίποτα δεν έχω να σας δώσω
σε τούτους τους καιρούς
της θλίψης και της αγωνίας
μόνο τα δάκρυα
που τρέχουν απ τα μάτια μου

Αυγή / Λουκία Πλυτά

Ξύπνησα με σπασμένη
την καρδιά
κι οι χτύποι 
ξεπετάχτηκαν φουριόζοι.

Που να είσαι σκέφτηκα

Θέλω να δεις μέσα μου
πως γίνεται η μέρα
στ’ όνομά σου
το φώς της να χαράζει.

Φιλία / Μαίρη Σουρλή

Οι στίχοι ελεύθερα μιλάνε...
την ψυχή μας ακολουθάνε...
Έχουμε ανοιχτή καρδιά
του σήμερα, του χθες, του αύριο...
αντάμωση ελπίδας φτερά!
Μέσα μας ζει ένα παιδί
που ενθουσιάζεται στη στιγμή
που ανοίγει ένα παράθυρο
και κοιτάζει τον κόσμο!
Τίνα μου που είσαι;
Αστέρι μου παντοτινό
στην άκρη του ωκεανού
που φωτίζει την πλάση!
Το χθες πάντα
ανταμώνει με το αύριο
σου στέλνω την αγάπη μου
σαν το ζεστό τον άνεμο,
σαν το φιλί που ανθίζει
στο κατάλευκο κρινολούλουδο!
Ο Βοράς κι ο Νότος τι κοιτάζει;
Μόνο το δεσμό της Αγάπης!

Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΣΟΥ / Θαλασσέλης Αντώνης

Την περιµένω
την πρώτη καληµέρα.
Το ξέρω θα είναι από σένα, 
θα µε ρωτήσεις αν είµαι καλά,
αν σε σκέφτοµαι, αν σ’ αγαπώ.
Νιώθω χαρά που σ’ ακούω.
Τρέµω κι η καρδιά µου χτυπά δυνατά.
Η µέρα περνάει,
θα νοιαστείς πώς πέρασα,
αν έκανα κάτι, αν είµαι καλά.
Μου λες µ’ αγαπάς στα ξαφνικά,
έτσι απλά χωρίς λόγο,
ανατριχιάζω όταν τ’ ακούω,
ξέρω πως το νιώθεις!
Κι όταν νυχτώνει
µε συντροφεύει η καληνύχτα σου.
Όνειρα γλυκά µού εύχεσαι!
Μαζί κλείνουµε τα µάτια
κι ο ένας ονειρεύεται
την αγκαλιά του άλλου...
Εσύ είσαι ο Άνθρωπός µου.
Ο δικός µου Άνθρωπος!
Σ’ αγαπώ...

Από την εκδοθείσα ποιητική  συλλογή

"ΟΝΕΙΡΟΒΑΤΗΣ"

Ψυχή.../ Μαντζουράνη Τζούτζη

Ψυχή, 
πού θα βγείς με το τσιγκέλι
απο αυτό το σώμα 
το πονεμένο.
Ψυχή, πού πετάς στο ταβάνι
ψάχνοντας το άλλο σου μισό.
Και ξαναμπαίνεις
στο βασανισμένο κορμί,
το στερημένο απο χαρά
και ηρεμία.
Αυτό το ίδιο σώμα,
πού το κάνεις να σπαρταράει
στο άγγιγμά σου,
στο χάδι και στα γλυκόλογα
Σώμα μου αγαπημένο,
κορμί μου βασανισμένο,
που δεν θυμάσαι πως είναι
να μην πονάς.
και πάλι αντέχεις τον πόνο
της ψυχής σου
με καρτερία.
Σώμα που αγαπήθηκες
και αγάπησες
κάθε στιγμή
αυτής της ζωής,
πού,
λύνεσαι μεσ' το νερό
όπως στον οργασμό σου.
Και περιμένεις να σε πάρει
η θάλασσα
στην αγκαλιά της
την ίδια στιγμή,
αυτή την μαγική
στιγμή,
που, ο ουρανός θα ανοίξει
πέρασμα φωτεινό
για να σου ξεφύγει
επιτέλους
η φυλακισμένη σου ψυχή.

Τ.Μ. "ΤΩΝ ΨΥΧΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΩΜΑΤΩΝ".

ΑΓΑΠΗ / Μαρούλλα Πανάγου

Αγάπη όπως έρκεται ξέρε μπορεί να σβύσει 

Τζιαι μεν θαρκέσαι αιώνια ότι πως θα κρατήσει 

όποιος βαθκιάν ντην εκτιμά σίουρα θα την χάσει 

Τζι ο άσιημος ο τρόπος του εν να την πολογιάσει 

Σαν Φύει τότε κκισπαράν τζι αν μεν την εξηάσει 

αλλού βρίσκει παρηορκάν τζι αλί τον που την χάσει

Ποια, αλήθεια ήθελες να ήσουνα γυναίκα μυθική ; / Κουκουσούρης Χρήστος

Άραγε φαντασιώνεσαι; (συνήθεια των ανθρώπων)
και ονειρεύεσαι συχνά πως είσαι κάποια άλλη
στις άυπνες νύχτες ακουμπάς φανταχτερών προσώπων
και νοερά ταυτίζεσαι κει δα στο προσκεφάλι ;

Πανώριες θεές μα και θνητές ερώτων φαντασιώνεσαι ;
που μ’ όπλο τους την ομορφιά, χάραξαν τ’ όνομά τους
και ύμνησαν οι ποιητές, νοιώθεις ν’ απογειώνεσαι,
να γεύεσαι, να χαίρεσαι τα κατορθώματά τους ;

Στα όνειρά σου πρότυπο να ήσουν και θυσία
για το καλό των γύρο σου με τα φτερά ανοιγμένα
να δίνεις απ’ το υστέρημα, ανθρώπου πεμπτουσία,
να θέλεις και να μην μπορείς, τα χέρια σου ην δεμένα ;

Θα ‘θελες να ‘σουν η Ηώς,
το φως, η ίδια η αυγή τον κόσμο να φωτίζεις ;
μήπως η Νύχτα η σκοτεινή
που με τα μαύρα σου φτερά αιώνια φτερουγίζεις ;
Η Σπαρτιάτισσα η Γοργώ,
σκληρή ατσαλοθέλητη, ανδρών λεβεντογέννα ;
ή, η Πηνελόπη του Θιακιού
με πίστη και προσήλωση κι ατσάλινη υπομονή,
προσμένει να ‘ρθει ο κύρης της από τα μαύρα ξένα ;

Να ‘σ’ η Αφροδίτη η όμορφη,
που στα τερτίπια του έρωτα απ’ όλες ήταν πρώτη;
η Κλυταιμνήστρα η φόνισσα
που σκότωσε τον άνδρα της αφού έχασε την νιότη;
μήπως η Ήρα η φθονερή,
ζηλιάρα, που όμως ήτανε σύζυγος παινεμένη,
ή μήπως του Μενέλαου
η άπιστη Ελένη του Πάρη η ερωμένη ;

Να ‘σουν η Ιφιγένεια
που με το σώμα της κρατά τους ούριους ανέμους;
Μια Αριάδνη που βοηθάει
να βρίσκουν δρόμο οι άβουλοι στους σκοτεινούς διαδρόμους;
Μήπως η Αμάλθεια η τροφός για όλους τους πεινασμένους;
Η Φρύνη ίσως
που κουβαλάει την αμαρτία της γης στους ώμους ;

Θα’ θελες μια Σουλιώτισσα να ‘σουν απ’ τις πολλές
που την τουρκιά πολέμησε για λευτεριά του γένους,
μια Μπουμπουλίνα που έδωσε τα πλούτια στον αγώνα
π’ έδωσε αίμα και ψυχή τον πρόσφατο αιώνα
ή μήπως να ήσουν η Μαντώ η κόρη του Μαυρογένους ;

Ποια, αλήθεια ήθελες να ‘σουνα γυναίκα μυθική ;

Χρήστος Κουκουσούρης