ΣΤΙΣ ΒΑΡΚΕΣ ΤΩΝ ΟΝΕΊΡΩΝ ΜΑΣ / Δημογκότσης Νίκος

Των Ελληνίδων ο χορός με ξέπλεκα μαλλιά,

χυτά σαν ανεμίζουνε στους ώμους της Ελλάδας,

θυμίζουνε του Έρωτα πανέμορφα νησιά,

δώρα ολομέταξα της Αθηνάς Παλλάδας.

Το κάθε βήμα τους τρανό, σαν αψηλό βουνό,

το θέλημα των ουρανών χαράζει στην ψυχή,

να υφαίνει ώριο τον καιρό, τ ανθρώπου το μυαλό,

δικάζοντας τον θάνατο, μία φορά να ζει.

Το αιώνιο το έχουνε μονάχα οι Θεοί,

υψίστιοι γυρίζοντας στους μύριους γαλαξίες,

και των θνητών μεσίστιες, οι ώρες στη ζωή,

σπαράσσονται και θνήσκουνε, σε πρόσκαιρες πορείες...

Στις βάρκες των ονείρων μας, πέρασμα κρυφό,

όλοι μας ας κάνουμε, να βρούμε τον Κανένα,

που χρόνια αντιπάλεψε το Ένδον Σκοτεινό,

ολόφωτος να ξαναπεί το όνομα ΄Δυσσέας.

Και στην Ιθάκη του να βρει τον θάνατο Τρανό,

τον ήλιο έχοντας σκεπή, της Μάννας του Ελλάδας,

και τελευταία θύμηση, φιλί πολύ γλυκό,

της Πηνελόπης και του γιου, πριν γίνει πια Αιθέρας...

Νίκος Δημογκότσης.

ΣΒΗΣΜΕΝΟΣ ΦΑΝΟΣΤΑΤΗΣ/Κουκουσούρης Χρήστος

 

.

Μαζί στον κόσμο αυτό κινήσαμε,

δρόμοι πολλοί στα πόδια απλωμένοι,

τα φώτα <Νέον> προσκυνήσαμε

από τις λάμψεις θαμπωμένοι

και μες στα ψεύτικα χαθήκαμε.

.

Μαζί, μικρά παιδιά, ονειρευτήκαμε

να κατακτήσουμε τον κόσμο στρατηλάτες,

ελευθερία, πρόοδο, σκεφθήκαμε

να διώξουμε ανθρώπων αυταπάτες

πολλών ετών, μα πλανευτήκαμε.

.

Τα όνειρα η σκληρή ζωή κι ο κόσμος γύρο μας,

στιγμές από έπαρση, αξίες, μα και σθένος,

η δύναμη ψυχής, το άγιο μύρο μας,

πνιγήκανε σε θάλασσες δακρύων και το μένος,

σβησμένος φανοστάτης στο σαρκίο μας.

.

Στις συμπληγάδες της ζωής χαθήκαμε

τα όνειρά μας σκόρπια φύλλα σ’ άγριο αγέρι

τη Σκύλα και τη Χάρυβδη απαντήσαμε

σε κράταγα σφιχτά από το χέρι

με κοίταξες και μου ‘πες προδοθήκαμε.

.

( Περιλαμβάνεται στην έκδοση λογοτεχνών βορείου Ελλάδος

Ε.Λ.Β.Ε. με τίτλο ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΕΣ ΑΞΙΕΣ. )

…………………………………Χρήστος Κουκουσούρης.

Πέλαγα μακρινά / Μυλωνάς Γιώργος

Περίεργη σήμερα η νύχτα
βαθιά στενοχώρια βγάζει κρυφή
μαγεμένη εικόνα στο περιγιάλι
μυστηριακή θάλασσα με τις φωνές της
ελεγείες αφιερώνει σε παράξενους θεούς
στον ουρανό ο Κρόνος ομορφαίνει τα μάτια
πέρα ‘κει στο λίγο φως που πέφτει
ακροφαίνεται πορτοκαλί ομίχλη
χρώμα απ’ άλλον αιθέρα κάπως με πνίγει
κρύα πέλαγα στ’ ανοιχτά
πανιά ταξιδεύουν χαμένα στη βροχή
αμυδρά νησάκια πετάνε στα κύματα
κι όμως θέλω να μείνω εδώ
στη σκέψη πως όλα τελείωσαν δύσκολα συναινώ
θολό το τοπίο μαύρη θάλασσα
με δικάζει σε κάθε βήμα στο σαθρό έδαφος
να ‘ναι άραγε νέα ζωή
που δεν την πρόσεξε κανείς ή θάνατος παντοτινός;
Ζωή δίχως φυτά και πρασινάδα
λασπερή και πορτοκαλί απ’ άκρη σ’ άκρη
μα ίσως αναπνέει το θαύμα.

Απειλητική άνοιξη / Μυλωνάς Γιώργος

 

Εκείνα τα θαυμαστά ταξίδια
που πλάθουμε στα όνειρα χαρίζουν
εξαίσιες εικόνες κι αμάλγαμα ήχων
αυτοκρατορικές αίθριες ανατολές
ροζ φεγγάρια υποβλητικά
λουλούδια ελκυστικά μαύρα κι ασημιά
χρυσά πουλιά να κελαηδούν σιωπηλά
μεθυστικά κοκτέιλ από τριαντάφυλλα
καθώς χρωματίζουν τον ηλεκτρισμένο καιρό
υφαίνουν το άπειρο.
Στα βάθη κήπων μακρινών τα θέλγητρα
ξαφνικά φιλήματα ερώτων αταίριαστων
κυλιούνται παθιασμένα στο νοτερό έδαφος.

Η θύελλα με την καθαρή βροχή
έσμιξαν στο απριλιάτικο δείλι
κρύφτηκαν στα μελαγχολικά μου μάτια,
τα τζάμια της αδειανής κάμαράς μου
γέμισαν με δάκρυα.
Ω, ανεμοδαρμένη άνοιξη
τα χελιδόνια σου πέφτουν σβησμένα
από το μεγάλο ουρανό.

ΟΡΓΟΥΕ-ΛΥΚΟΙ 2022 / Σταυραετός / Β.Α

 

 
Πίσω από κοιμητήρια ηλεκτρονικά και από οθόνες
κρύβονται οι άνανδροι που μέμφονται οι αιώνες
με φόβο σόκ και δέος και ασφαλτοαίματο εικονισμό
ένα φαυλοκράτη επιχειρούν  ελεγκτικό συντονισμό.
 
Δε φτάνει όμως αυτό και με σύριγγες με βάματα με γάζες
τις πολιτόσκορπες μαντρώνουν σε αστυκέντρα μάζες
που κρύβονται σε τραμ λεωφορεία και μετρό
για να ξεφύγουν από της << προόδου >> το συνολικό χαμό.
 
Κι αστυσκλάβοι ζώα με αριθμούς στα κατεβασμένα αυτιά
αναβοσβήνουν στο ρυθμό που επιβάλει η εικονική νυχτιά
μαντρόσκυλα ευτραφή ζερβά δεξιά τους περιτριγυρίζουν
κι αλλόφυλα ισχνά αδέσποτα στα πεζοδρόμια γυρίζουν.
 
Της γης πέρα απ' την ιστορία  ανιστόρητες είναι οι μέρες
στης λογικής απάνω τις ερημωμένες πια τις ξέρες
που οι κάμερες του τρελωνύμου επιστητού τις καταγράφουν
κι όσοι εναπομείμαντες σκεπτόμενοι καθέτως γράφουν.
 
                                                                                     Β.Α.
 
 
 
 
 
 

Τα “σ’αγαπώ” πού λέμε- Πρεσβυτέρα Καλυψώ Δημητριάδη

*Τα “σ’αγαπώ” πού λέμε;;*

Συχνά 

φέρνω στη σκέψη μου

πρόσωπα αγαπημένα,

που μου τα στέρησε 

ο εχθρός 

κι είν’ μακριά από μένα.

Οι αναμνήσεις γύρω μου

στήνουν χορό μεγάλο

κι εγώ στη μέση 

βρίσκομαι,

μη μπορώντας 

πλέον γι’ αυτούς

να κάνω κάτι άλλο!

Μια συμβουλή 

σε όλους μας

οι αναμνήσεις δίνουν…

Τα “σ’ αγαπώ” 

να λέγονται

σε όσους είναι 

του Χριστού,

*πριν αναμνήσεις γίνουν!*

Ναι, τώρα θέλει προσοχή

και διάκριση μεγάλη,

γιατί κήρυξε 

ο Αντίχριστος

την πιο μεγάλη πάλη,

*και πρέπει 

να προσέχουμε

τα “σ’αγαπώ” πού λέμε!

Μόνο σε φίλους 

του Θεού 

και όχι 

στους προδότες Του,

γιατί μετά θα κλαίμε!*

Μην συνταχθείς 

με αιρετικό,

ή σφραγισμένο αδελφό,

γιατί θα μαρτυρήσεις!

Ζήτημα είναι αν σωθείς,

όταν κοντά του ζήσεις.

Δεν παίζουμε 

με τη φωτιά!

Για να’χουμε 

μες στην καρδιά 

μονάχα τον Χριστό μας,

πρέπει να φύγουμε μακριά 

απ’ ό,τι Του είναι εχθρικό

κι ας το αγαπούσαμε πολύ!

Αυτό πρέπει να θέσουμε

τώρα ιερό σκοπό μας.

Αλλιώς 

θα κινδυνεύσουμε!

Τα δίχτυα του Αντίχριστου είναι πολλά και ύπουλα…

Θύμα του 

να μην πέσουμε!

Πάρ’το πηδάλιο Κύριε,

χάραξε μου πορεία,

παρ’ της καρδιάς, 

κι ας άργησα,

μόνο Εσύ τα ηνία

κι αν είναι ο θρόνος μου φτωχός

απ’ αμαρτίες και λάθη,

καταδέξου με 

Νυμφίε μου

και μην αφήσεις 

μια ψυχή 

τέτοιο κακό να πάθει,

που πάθαν τόσα Σου παιδιά

κι όσο κι αν θέλεις 

τώρα πια

δεν μπορείς 

να βοηθήσεις,

σε εκλιπαρώ γονατιστή,

είναι η πλεκτάνη του φρικτή,

μονάχη μη μ’ αφήσεις!

Φοβήθηκα Κύριε πολύ,

φώτιζέ με μην πέσω.

Γιατί δεν το φαντάστηκα,

πως του εχθρού Σου 

ο πόλεμος 

*θ’ άρχιζε εκ των έσω!!*

Θα πολεμήσω 

όσο μπορώ!

Και μάρτυρας αν αξιωθώ

για Σένανε να γίνω,

είναι τιμή μου Κύριε,

ένα κρινάκι κόκκινο

που έδωσε το αίμα του,

στου Παραδείσου 

μια γωνιά,

να με δεχτείς να μείνω!!!

ΙΣΤΟΡΗΜΑΤΑ / Αλεξανδρής Γεώργιος

                  

Στην κλειστή οικογενειοκρατία,
αυτόκλητοι πρεσβευτές με κληρονομιά και χρίσμα,
ξεφυλλίζουν το μέλλον τους με απαντοχές και προφητείες,
βεβαιώνουν το αύριο με σχεδιασμούς και επινοήσεις,
προλαβαίνουν ασύμμετρες δοκιμές και σκόπιμες συντάξεις
και ανακαλύπτουν το παρελθόν τους ανέσπερο κι ανέξοδο
σε αθωωτικές αναπολήσεις και μνήμες αγιογραφίες,
να είναι ο χρόνος σύνοψη λογισμού και αιτίας

κι ο λόγος τους ιστόρημα πειθούς και ακολουθία.

Στην ανοιχτή ανθρωπογεωγραφία,
ομόφρονες συνομιλητές στην αποχή και την ευπιστία,
καθρεφτίζουν τις συνήθειες στου στοχασμού τη ρήτρα,
μακαρίζουν τις αποδοχές ως σοφίας ετυμηγορίες,
περιτειχίζουν τις συμπνεύσεις με δόγματα και αλληγορίες
κι αυτόχειρες στη μοναξιά και τη σιωπή της λεηλασίας,
στρατεύουν κρυφές συμμετοχές κι ομαδικές καταφυγές,
να είναι το αποξένωμα σύνδρομο γνώσης και γοητείας
κι ο λόγος τους ιστόρημα συνείδησης κι ευθύνης.

Στης διανόησης την ποικιλομορφία,
εχέφρονες μελετητές δοξασιών και πεπραγμένων,
ανιχνεύουν  θεωρίες και ορισμούς στις επαναλήψεις,
στηλιτεύουν δοκησίσοφες υπεροψίες και μεθοδεύσεις,
αναγνωρίζουν αναγκαίες παραιτήσεις και ιδεών αποποιήσεις
κι ανένταχτοι στη βάσανο της κριτικής και της αλήθειας,
μονοδρομούν το γίγνεσθαι στης σύμπραξης την ουτοπία
να μην είναι ο χρόνος γύρισμα κι αναφορών λαγνεία

παρά συνύπαρξης ιστόρημα στη διαφορά και την ελευθερία.

                                            Γιώργος Αλεξανδρής

Ποιήματα (1971-2021) του Γιώργου Δουατζή

Κυκλοφορεί από τις εκδόσεις : Στίξις ο τόμος:  Ποιήματα (1971-2021) του Γιώργου Δουατζή. Περιλαμβάνονται όλες οι ποιητικές συλλογές και συνθέσεις του ποιητή ως τις πρώτες δημοσιεύσεις σε Ανθολογίες από το 1971.

Υφος λιτό και εύληπτο προσεγγίζει θέματα καθημερινά, υπαρξιακά, κοινωνικά, ερωτικά, πολιτικά. ....«για να γίνει το ανέφικτο εφικτό… να διασωθεί η αξιοπρέπεια του πολίτη», όπως γράφει σχετικά ο ίδιος.

Τα μνήστρα / Παπασταθόπουλος Γεώργιος

 

                           Απόψε με ανθέων κάλλη σ’ είδα, 

                          μύριζες γιασεμί και μπουγαρίνι! 

                          Μήπως της Αφροδίτης η φροντίδα 

                          σ’ έντυσε με το ένδυμα σαγήνη; 

 

                          Έμοιαζες στη βραδιά σαν ηλιαχτίδα, 

                          καθένα των ματιών σου και ρουμπίνι, 

                          ολόκληρη σαν μια δροσοσταλίδα 

                          και κρύφτηκε από ζήλια η σελήνη! 

 

                          Και κάποιο αηδόνι από το πλατάνι 

                          ξεκίνησε να τραγουδάει με τρίλιες, 

                          ένα σκοπό που θύμιζε καντρίλιες! 

 

                          Κι άρχισαν κι άλλα σα να είχαν κάνει 

                          για σένα και για μένα την ορχήστρα, 

                          σαν είδαν πως σου έφερνα τα μνήστρα! 

Τελευταίο Ταξίδι και Εμβατήριο Πένθιμο και κατακόρυφο του Κώστα Καρυωτάκη