συγκράτηση

Περασμένα μεσάνυχτα

Χρονοκροτήματα

Κραυγές στιγμών πότε πότε

Ρολόγια συγκρατούν τα πλήθη

Μην κυλήσουν

Σε ποτά

Ή σε τίποτα μέλλοντες

Χρόνους

Δημοσθένης Μιχαλακόπουλος

Μικροαστοί

Καθηλωμένοι στις κουνιατές μας καρέκλες

αποζητάμε τις υπηρεσίες

αλλοδαπής οικιακής βοηθού.

Σχεδόν αγγλόφωνοι

παρατηρούμε τεθλασμένες γραμμές

να διαγράφονται πάνω στη γη μας.

Η ιδέα της αντιπαροχής

σαγηνεύει τη σκέψη μας.

μα στο καλάθι

δεν απόμειναν κλήροι.

Πώς να χωρέσει

τ'όραμα παιδιού

σε τούτη την οθόνη.

Λοϊζίδης Βάκης

Υπέρβαση

Μπαινοβγαίνει αέρας στο στήθος

μα δεν αναπνέω.

Στη μέγγενη του νοσοκομειακού γραφείου

η λίμα ρινίζει το λόγο.

Υποβάλλουν σε έκτρωση την έκσταση

μα οι πρόκες δεν αρκούν

να στηθεί το όραμά μου στον τοίχο.

Μια στρώση βερνίκι δεν φτάνει

για να καλύψει τις αιχμές

που αφήνει το βλέμμα.

Στον προθάλαμο της αυτογνωσίας

συλλαμβάνω τους κραδασμούς της λιθόσφαιρας.

Θραύσματά μου παντού.

Μα η καθέλκυση στο νερό

συνώνυμο της ελευθερίας.

Λοιζίδης Βάκης

ΑΛΗΤΗ ΕΡΩΤΑ ΜΑΗ

Με το θρόισμα του ήχου

πως ριγάς στα ερωτόλογα?

να έτσι φτερώνουν οι αγάπες

μάτια μου

φλερτάροντας

έτσι απλά

αγάπαμε

κλείσε τα μάτια και στοχάσου

τον πόθο τον κρυφό

να ανασαίνεις απο τα χείλη

τη λιακάδα

απο τη σιγαλιά του Μάη

αυτού του αλήτη

έρωτα,

που φέγγει σαν άστρο

μες απο τα χέρια μου

να αγναντεύεις

στη θαλμπωρή

όταν κλώθουν στις νύχτες

όλα τα όνειρα

κι όταν ανατέλει ο η μέρα

να δοξάζεις τον ήλιο

να τον φωτίσει

ψαχουλεύοντας

μυρωμένα

αυτό που στάζει νέκταρ

απο του φεγγαριού

το αγιοπότυρο.

Ο Άνθρωπος και το Τριαντάφυλλο.

της Αγγελικής Γραφάκου

-------------------------------------------------

Ο Άνθρωπος πλησίασε τον φράχτη του ανθόκηπου. Ένα ξεθωριασμένο από τον ήλιο ροζ Τριαντάφυλλο,ξεπέταξε τα πέταλα από τον φράχτη,για

να δει,τι γίνεται στον κόσμο,πέρα από τον περιορισμένο του χώρο...

Ο Άνθρωπος κοντοστάθηκε.Έσκυψε και έβαλε το λουλούδι μέσα στην παλάμη του. Το κοίταζε πολύ ώρα.Ύστερα, χάιδεψε τα πέταλα και την γύρη με τα δάχτυλά του,βίαια και άπληστα αλλά και προσεκτικά, γιατί ήθελε να προφυλάξει ό,τι άγγιζε,να χορτάσει μυρωδιά σβήνοντας την λαχτάρα του.Ύστερα ζαλισμένος και αναστατωμένος,όρκισε τις αισθήσεις του όλες,να φυλάξουν καλά στις μνήμες τους,το άρωμα του τριαντάφυλλου...

Το λουλούδι τα είχε χαμένα! Και πριν προλάβει να κρυφτεί μέσα στον φράχτη,ο Άνθρωπος της είπε.

- Είμαι ανάμεσα στο Όνειρο και την Ζωή.Εσύ έχεις όλη την γύρη της Πρωτομαγιάς.Θα σε πάρω μαζί μου.Το βλέπεις εκείνο το σημείο,που

ενώνεται η θάλασσα με τον ουρανό;

-Το ξέρω.Είναι η γραμμή του Ορίζοντα

-Εκεί θα σε πάω,και ακόμα πιό πέρα.Το ταξίδι μας δεν θάχει τελειωμό...

-Και όταν νυχτώσει;

-Τότε θα σου δείξω τις σκιές του Φεγγαριού,τις ασημένιες ανταύγειες του πάνω στο νερό...Άφησέ με να σε κλείσω στην χούφτα μου,να διαβώ μαζί σου τον δρόμο,που θα μας οδηγήσει στην άλλη πλευρά του φεγγαριού.

Δεν μπορώ να ζω άλλο ανυποψίαστα..Άφησέ με..

-Τί λες; Εγώ είμαι διαφορετικό πλάσμα από σένα, απάντησε με έπαρση το λουλούδι. Εγώ ανακάλυψα το νόημα της Ζωής στο χώμα, στα δένδρα και στα λουλούδια.Εμένα σκάει ο σπόρος μου μέσα στην γη,θρέφομαι και αναπνέω από την ρίζα μου.Βγαίνει ο βλαστός πάνω της και συνεχίζω να αναπνέω απ' τον αγέρα.

Ακόμα και άμα δείχνω ότι μαραίνομαι, δεν πεθαίνω ποτέ όπως εσείς οι άνθρωποι, γιατί ο σπόρος μου κύκλους κάνει συνεχώς γύρω από την Ζωή και γύρω από τον Θάνατο...Και όταν βρέχει...Ω.. όταν βρέχει η στάλα στα πέταλά μου, νοιώθω πως έρχεται απ' την καρδιά του Σύμπαντος,και μπαίνει μέσα στα σπλάχνα μου.

-Θα σε πάρω μαζί μου.Δεν ακούω τι λες,το πρόσταξε αυστηρά ο Άνθρωπος.

-Είμαι κλεισμένο στον φράχτη.

-Θα τον γκρεμίσω.

-Έχω αγκάθια πολλά.Θα τρυπηθείς.

-Δεν πονώ.

-Ζω σε ανθώνα

-Και γω θα σε φιλιώσω με τ' αστέρια...

-Μην κυνηγάς την Χίμαιρα Ονειροπόλε.! Και εξ΄άλλου με παρεξηγείς.Εγώ δεν είμαι σαν τις μαργαρίτες που φυτρώνουν ανεξέλεγκτα στα περιβόλια και στους αγρούς..Ούτε είμαι σαν τα χωνάκια και τις παπαρούνες,που υπόσχονται την μελωμένη γύρη τους..

-Είσαι πολύ άκαρδο λουλούδι...Απλά το άρωμά σου δυνάμωσε ξαφνικά την ψυχή μου.Σαν νάσουν όνειρο σε χάιδεψα..Άνθρωπος είμαι μην το ξεχνάς...

-Κι' εγώ έχω Ρίζες. Θα κάτσω εδώ, για το άπειρο,για της ψυχής το τέρμα..

Ο Άνθρωπος πόνεσε πολύ,μέσα από την ψυχή του το λουλούδι που συνή

θισε, τόσο πολύ την φυλακή του.

Στον ξάστερο τον ήλιο

της Αγγελικής Γραφάκου

Μες του Μαγιού την μυρωδιά

πόσο μεθύσι μέθυσα,

σαν είδε η ματιά μου

το φως που πυρπολείται

μέσα σε τόση Άνοιξη,

τον ξάστερο τον Ήλιο,

που ερωτεύθηκαν οι νιές

καθώς βγάλαν τα στήθια τους,

γυμνά,

με τα μαλλιά τους ξέπλεκα,

κυματιστά ν' ανεμίζουν,

καλώντας τον....

Γιατί την νύχτα απόψε,

θα ζητήσουν οι ερωτευμένοι,

αφού ζεστή κι ανάλαφρη θα είναι..

Ω !!! κορίτσια

της ανθοστεφανωμένης Άνοιξης,

που ήρθε για τα καλά..

θα χαρώ να τραγουδήσω απόψε την χαρά σας..

κι εγώ θα σας δωρίσω,

μια χούφτα πεταλούδες,

να τις σκορπίσετε στην γή,

που μοιάζει απόψε νάναι φορτωμένη με ελπίδα..

Βόλι κι αν είχες αδερφέ

δεν σκόπεψες καλά..

κι έχασες την ζωή.

Χωρίς να σημαδέψεις...

Ο ΜΑΪΟΣ ΜΑΣ ΕΦΤΑΣΕ

 (Δημοτικό- παραδοσιακό τραγούδι)

Ο Μάιος μας έφτασε

εμπρός βήμα ταχύ

να τον προϋπαντήσουμε

παιδιά στην εξοχή.

Δώρα στα χέρια του πολλά

Και όμορφα κρατεί

Και τα μοιράζει γελαστός

Σε όποιον το ζητεί.

Πρωτομαγιά

της Λένα Πλάτωνος 

Πρωτομαγιά

το αεράκι παίζει με τα λευκά κουρτινάκια

είμαι ευτυχισμένη

έχω βρει στο ράδιο εξαίσιο σταθμό

εκπέμπει τα τραγούδια που αγαπώ

Βέβαια εσύ λείπεις

όμως είμαι, είμαι ευτυχισμένη

Παίρνω τους φίλους μου

ευχόμαστε ο ένας στον άλλον

βέβαια εσύ λείπεις

Όμως φτιάχνω μαγιάτικο στεφάνι

από τους φίλους μου

και την απουσία σου

είμαι ευτυχισμένη

είμαι ευτυχισμέν

είμαι ευτυχισμένη

το ακούτε: https://www.youtube.com/watch?v=IBOhlCVqST4

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

του Κωνσταντίνου Χατζόπουλου

Έλα στο κεφάλι το ξανθό

Να σου βάλω τ' όμορφο στεφάνι

Που για σε όλη νύχτα το' χω κάνει,

Να στολίσω μ' άνθια τον ανθό.

Ιδέ το! τι ωραία που θα πάει

Του ξανθόχλωμού σου κεφαλιού!

Από τα υστερνά είναι του Απριλιού

Κι απ' τα πρώτα λούλουδα του Μάη.

Κι έτσι με τα ρόδα στα μαλλιά

Κι έτσι στα ολόλευκα ντυμένη,

Να θαρρώ πως σφίγγω αναστημένη

Την Πρωτομαγιά στην αγκαλιά!

Μάιος : Τέσσερα (4) Ποιήματα

ΔΕΞΟΥ ΜΑΗ

Η Άνοιξη, δροσιές γεμάτη

καρτερεί μεσοκαμπής

στ’ ανθισμένο της παλάτι

Μάη μου για να μπεις.

Δέξου φούχτες τα λουλούδια

απ’ την πλούσια ποδιά

δέξου Μάη γλυκά τραγούδια

κι από τα παιδιά.

Στέλιος Σπεράντζας

***

ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ

Λουλούδια ας διαλέξουμε

και ρόδα και κρίνα

κι ελάτε να πλέξουμε

στεφάνια με κείνα,

στο Μάη που σήμερα

προβάλλει στη γη.

Τ’ αηδόνια συμφώνησαν

της γης τ’ αγγελούδια

και βρήκαν και τόνισαν

καινούρια τραγούδια

στο Μάη που σήμερα

προβάλλει στη γη.

Η θάλασσα γίνεται

καθρέφτης και πάλι,

το κύμα της χύνεται

κι ο φλοίσβος τον ψάλλει,

στο Μάη που σήμερα

προβάλλει στη γη.

Χορεύει το πρόβατο

τ’ αρνάκι βελάζει

κι απ’ τον αγκαθόβατο

δροσούλα σταλάζει,

στο Μάη που σήμερα

προβάλλει στη γη.

Ι.Πολέμης

***

Ο Μάης

Ένα πράσινο βιβλίο

γράφει ο Μάης για παιδιά .

Οι  τελείες  είν’ κεράσια ,

κι είν’ οι λέξεις του κλαδιά .

Και το αγέρι  το μοιράζει

σε περβόλια και αυλές .

Σκιές οι εικόνες  τρεμουλιάζουν

στις σελίδες τις χρυσές .

Ένα πράσινο βιβλίο,

-        άνθη ,   φύλλα κι ευωδιά –

γράφει ο Μάης και

ξαναγράφει για παιδιά .

Ρένα Καρθαίου

***

Η ΚΟΡΗ ΤΗΣ ΑΝΟΙΞΕΩΣ

Γεννήθηκες την Άνοιξη, κι αντί να 'ρθουν οι Μοίρες

Να σε μυρώσουν βιαστικές κι ευθύς να φύγουν πάλι,

Εσύ από την άνοιξη μυρώθηκες και πήρες

Της Άνοιξης τα κάλλη.

Απ' το χρυσό τον ήλιο της χρυσώσαν τα μαλλιά σου,

Βαφτίστηκαν τα μάτια σου στης νύχτας της το χρώμα,

Κι απ' των ανθών της τη θωριά εβάφηκ' η θωριά σου

Και το μικρό σου στόμα.

Απ' τις γλυκιές της τις βραδιές τις μοσχομυρωδάτες

Πήρες τον πρώτο ανασασμό για να μοσχομυρίζεις,

Κι επήρες από τις αυγές που 'ναι δροσιά γεμάτες,

Δροσούλα για ν' ανθίζεις.

Μ' ολόχαρο κελάδημα τ' αμέτρητα πουλιά της

Εδείξανε στο στόμα σου πώς πρέπει να μιλήσει,

Κι επροίκισε το γέλιο σου με τη γλυκιά λαλιά της

Η κρυσταλλένια βρύση.

Γεώργιος Δροσίνης