Μύριζες άνθη.
Μοσχοβολούσες άνοιξη. Και νιότη.
Έλαμπες φως.
Ανατολίτης ήλιος .Και Θεός.
Κίναε στα μάτια σου η ζωή,
κι έφτανε ως το χαμόγελό σου.
Κάλεσμα ψυχής.
Τρεμάμενα χέρια. Βέβαια.
Φλογισμένα πρόσωπα. Ικεσία.
Και συμπτύξαμε την αιωνιότητα
σε μια άχρονη στιγμή
μ’ ένα ανεπιτήδευτο φιλί.
Ήσουν φωτιά. Κι αγέρι.
Δραπέτευες στον καιρό.
Πνεύμα. Αλαζονικό αερικό.
Δίχως αρχή και τέλος.
Σημάδι της φυγής και της σιωπής,
κόρη και ταίρι της επιστροφής.
Έφευγες σαν παιδί.
Δρασκέλιζες στον παράδεισο. Και στη ζωή.
Την προλάβαινες.
Κι έτρεχα το κατόπι σου,
να ’μολογήσω της χαράς
στη γη για να χωρέσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου