(ΟΤΙ
ΔΕ ΓΡΑΦΤΗΚΕ ΑΠΟ ΑΓΝΟΙΑ ΠΟΤΕ)
Λες
αγάπα με!
Τι
στον κόρακα να αγαπήσω από σένα;
τις
ώρες που χρειάζεσαι
μαδώντας
ένα κεφάλι χωρίς σκέψη
να
ετοιμαστείς μπροστά στον καθρέφτη
τις
ώρες που περνάς μπροστά στη βιτρίνα
μόνο
και μόνο για να εξαπατάς τον εαυτό σου
ή
τις ώρες που με ένα τηλέφωνο στο χέρι
σκοτώνεις
τον καιρό σε ένα καφέ;
Και
γιατί να σε αγαπήσω
τι
μου έκανες τι μου χάρισες ανιδιοτελώς;
Λες
αγάπα με
γιατί
ένοιωσες πως έχω λεφτά
αξιοπρέπεια
τίτλους δύναμη
ότι
δηλαδή βοηθάει στο καταστροφικό σου έργο
και
βάζεις ενέχυρο τα φτηνά σου ανταλλάγματα
ένα
κόλπο που πιάνει αιώνες τώρα
και
πας να εξαργυρώσεις ένα φτηνό
και
ακάθαρτο μαγνητισμό
με
ανέσεις πολυτέλεια και ευκαιρία για σπάταλη ζωή.
Χαμογελάς
περιμένοντας ψηφιακό κωδικό
με
φιλάς για να σφραγίσεις τις καταθέσεις σου
στη
θυρίδα του μεγάλου υπνωτισμού
με
πιάνεις για να μη σου φύγω.
Λες
αγάπα με
και
τραγουδάς νανουρίσματα να κοιμηθώ
αφαιρείς
τα πάντα γύρω μου σαν την Κίρκη
για
να υπάρχεις μόνο εσύ
μυρίζεις
λουλούδια για να δείχνεις ευαίσθητη
κι
απ’ την άλλη γδέρνεσαι με ελαφρόπετρες
ξετσινοριάζεσαι
τρυπιέσαι βγάζεις κάλλους
αγοράζεις
ανύπαρκτα εσώρουχα
βάφεσαι
σαν ινδιάνος
έτοιμη
για τον ερωτικό πόλεμο.
Κι
όταν νομίζεις πως πέτυχες το σκοπό σου
περιμένοντας
περισσότερα λες σ’ αγαπώ!
Και
τότε μου θυμίζεις
εκείνον
τον παμπόνηρο πρώτο << αθώο >> έρωτα
που
είχε τα ίδια σκεπτικά με σένα
και
μου είχε πει << Ω πόσο σ’ αγαπώ >>
κι
έλαβε την αιώνια απάντηση
του
ολοκληρωμένου αν και σε πτώση ανθρώπου.
<<
Στ’ α@@@@@α μας ποιος σου το ζήτησε
ποιος
σου είπε
ότι
μια τέτοια ανάγκη έχω
από
ένα απερίσκεπτο
των
ψυχών χρονοκτονικό τυχαίο σαν εσένα όν.
Β.Α.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου