Ο Άνθρωπος και το Τριαντάφυλλο.

της Αγγελικής Γραφάκου

-------------------------------------------------

Ο Άνθρωπος πλησίασε τον φράχτη του ανθόκηπου. Ένα ξεθωριασμένο από τον ήλιο ροζ Τριαντάφυλλο,ξεπέταξε τα πέταλα από τον φράχτη,για

να δει,τι γίνεται στον κόσμο,πέρα από τον περιορισμένο του χώρο...

Ο Άνθρωπος κοντοστάθηκε.Έσκυψε και έβαλε το λουλούδι μέσα στην παλάμη του. Το κοίταζε πολύ ώρα.Ύστερα, χάιδεψε τα πέταλα και την γύρη με τα δάχτυλά του,βίαια και άπληστα αλλά και προσεκτικά, γιατί ήθελε να προφυλάξει ό,τι άγγιζε,να χορτάσει μυρωδιά σβήνοντας την λαχτάρα του.Ύστερα ζαλισμένος και αναστατωμένος,όρκισε τις αισθήσεις του όλες,να φυλάξουν καλά στις μνήμες τους,το άρωμα του τριαντάφυλλου...

Το λουλούδι τα είχε χαμένα! Και πριν προλάβει να κρυφτεί μέσα στον φράχτη,ο Άνθρωπος της είπε.

- Είμαι ανάμεσα στο Όνειρο και την Ζωή.Εσύ έχεις όλη την γύρη της Πρωτομαγιάς.Θα σε πάρω μαζί μου.Το βλέπεις εκείνο το σημείο,που

ενώνεται η θάλασσα με τον ουρανό;

-Το ξέρω.Είναι η γραμμή του Ορίζοντα

-Εκεί θα σε πάω,και ακόμα πιό πέρα.Το ταξίδι μας δεν θάχει τελειωμό...

-Και όταν νυχτώσει;

-Τότε θα σου δείξω τις σκιές του Φεγγαριού,τις ασημένιες ανταύγειες του πάνω στο νερό...Άφησέ με να σε κλείσω στην χούφτα μου,να διαβώ μαζί σου τον δρόμο,που θα μας οδηγήσει στην άλλη πλευρά του φεγγαριού.

Δεν μπορώ να ζω άλλο ανυποψίαστα..Άφησέ με..

-Τί λες; Εγώ είμαι διαφορετικό πλάσμα από σένα, απάντησε με έπαρση το λουλούδι. Εγώ ανακάλυψα το νόημα της Ζωής στο χώμα, στα δένδρα και στα λουλούδια.Εμένα σκάει ο σπόρος μου μέσα στην γη,θρέφομαι και αναπνέω από την ρίζα μου.Βγαίνει ο βλαστός πάνω της και συνεχίζω να αναπνέω απ' τον αγέρα.

Ακόμα και άμα δείχνω ότι μαραίνομαι, δεν πεθαίνω ποτέ όπως εσείς οι άνθρωποι, γιατί ο σπόρος μου κύκλους κάνει συνεχώς γύρω από την Ζωή και γύρω από τον Θάνατο...Και όταν βρέχει...Ω.. όταν βρέχει η στάλα στα πέταλά μου, νοιώθω πως έρχεται απ' την καρδιά του Σύμπαντος,και μπαίνει μέσα στα σπλάχνα μου.

-Θα σε πάρω μαζί μου.Δεν ακούω τι λες,το πρόσταξε αυστηρά ο Άνθρωπος.

-Είμαι κλεισμένο στον φράχτη.

-Θα τον γκρεμίσω.

-Έχω αγκάθια πολλά.Θα τρυπηθείς.

-Δεν πονώ.

-Ζω σε ανθώνα

-Και γω θα σε φιλιώσω με τ' αστέρια...

-Μην κυνηγάς την Χίμαιρα Ονειροπόλε.! Και εξ΄άλλου με παρεξηγείς.Εγώ δεν είμαι σαν τις μαργαρίτες που φυτρώνουν ανεξέλεγκτα στα περιβόλια και στους αγρούς..Ούτε είμαι σαν τα χωνάκια και τις παπαρούνες,που υπόσχονται την μελωμένη γύρη τους..

-Είσαι πολύ άκαρδο λουλούδι...Απλά το άρωμά σου δυνάμωσε ξαφνικά την ψυχή μου.Σαν νάσουν όνειρο σε χάιδεψα..Άνθρωπος είμαι μην το ξεχνάς...

-Κι' εγώ έχω Ρίζες. Θα κάτσω εδώ, για το άπειρο,για της ψυχής το τέρμα..

Ο Άνθρωπος πόνεσε πολύ,μέσα από την ψυχή του το λουλούδι που συνή

θισε, τόσο πολύ την φυλακή του.