του Γεωργίου Αλεξανδρή
Να σπαταλάς και το υστέρημα της ψυχής σου,
για μια χούφτα ήλιο και μιαν άκρη ουρανό,
μη φοβηθείς πως είναι υπεροψία
ούτε και πανικός δυσαναπλήρωτου κενού.
Της μοναξιάς τ’ ανάκρουσμα, ήθος και μαρτυρία,
πληρότητα το σκίρτημα στην έμπνευση του ονείρου,
στα μάτια σου αντιφέγγισμα η σύνοψη του κόσμου
και ευτυχία η μοιρασιά στο άνθισμα του πόθου.
Βιάσου να φτάσουμε μαζί.
Λίγο πιο πάνω ανασαίνει η γη,
σε μια γωνιά ο ήλιος γνέφει,
σε δυο σκαλιά ο ουρανός κονταίνει
για να πιαστούμε απ’ τη ζωή.
Την προλαβαίνουμε γιορτή.
Ν’ αποζητάς και τ’ αφέντεμα της καρδιά σου
στου φεγγαριού το ξάγναντο στης νύχτας το καρτέρι,
μην πλανηθείς πως είναι σωτηρία
ούτε και λυτρωμός ανομολόγητου καημού.
Της σύνεσης το ταίριασμα χάσμα κι αποστασία,
ορφάνεμα ο δισταγμός
στην έπαρση του οίστρου,
στα λόγια σου τ’ ανείπωτα θλιμμένη ομολογία
πως είναι η εύνοια ερημιά κι η πρόκληση μια δίκη.
Στάσου ν’ αφουγκραστούμε τη σιωπή.
Η μέρα σύρθηκε στο σούρουπο νωρίς,
λίγνεψε το κορμί του το φεγγάρι
κι η νύχτα σκάλωσε στο φράχτη
να βρούμε δρόμο επιστροφής.
Να μην αμφισβητούμε την αρχή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου