και το ψέμα φωνάζει, θαρρώ
που απουσιάζει…
με το τίποτα που είχα στα χέρια μου
Όλα…
που δεν έχει σκιές…
σαν την τελευταία ελπίδα
που πάλευε ν΄ανασάνει και μόνο εγώ άκουγα
..
Ας προσκυνήσουμε λοιπόν
τον πόνο του εφήμερου
κι ας ξεφορτωθούμε
τη σιγουριά μας
Έτσι…
Γιατί κάποιος
πάντα τυχαίνει
να κάνει κάτι λάθος…
Στις όχθες του καλοκαιριού
θέλω ν΄αφήσω τη σκιά μου να ξεκουράζεται
από των άλλων εποχών τη βιασύνη
…
Μια καρέκλα με φόντο τη θάλασσα…
Να ξαποστάσει το σώμα κι η καρδιά
….
Με το ανήσυχο μπλε της φθινοπωρινής θάλασσας
στα κλειστά μάτια
…..
Ένα γαϊτανάκι φόβων
Που ταΐζεται από την καθημερινότητα των λαθών
……
Να αγκαλιάσω πάντα ήθελα
τις σκέψεις
που μες στην καθημερινότητα έχουν ξεχαστεί…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου