Τόσοι και τόσοι πέρασαν χειμώνες
προσμένοντας αυτό που λαχταρώ,
ανθίζουν και πεθαίνουν ανεμώνες
δίχως να ξέρω πια τι καρτερώ!
Ίδιες και απαράλλαχτες εικόνες
πουλιά οι χρόνοι φεύγουν σε σωρό,
σαν μαυροφορεμένες χελιδόνες
ψάχνουν να βρουν της άνοιξης καιρό!
Τρέχουν οι χρόνοι όλο και πιο γκρίζοι,
κλωστή που τη μαζεύει η ανέμη
κι εγώ στης προσμονής το μετερίζι
τ’ άνθος μου να μαδάνε οι ανέμοι,
χωρίς το κατιτί να παραβώ,
στης ανεμώνης μοιάζω το βολβό!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου