Δάφνη Κουμουλή: Ας μείνει μεταξύ μας η απάτη της ελευθερίας, αλλιώς ο λόγος μου ενάντια στο δικό σου θα ‘ναι…

 Διαμαρτυρόμενο

 

Τώρα τελευταία όλα μεγαλώνουν.

Τα δέντρα που άφησα μικρά,

οι δρόμοι που ήταν μονοπάτια,

το φεγγάρι που βγαίνει όλο και πιο παχύ,

οι μέρες που κάνουν υπερωρίες ψάχνοντας αυτό που δεν βρίσκουν,

οι νύχτες που υπόσχονται φως

μα κολλάνε στο σκοτάδι τους,

οι υποσχέσεις που αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο,

τα όνειρα των ανθρώπων στον ύπνο τους,

τα ντεκολτέ των γυναικών,

η γλώσσα των δήθεν,

οι ρωγμές στους τοίχους,

οι ρωγμές στο συναίσθημα,

οι απωθημένες αναμνήσεις,

το χάος στην επικοινωνία,

η ορθοστασία μπροστά στους επισήμους,

οι ρίζες της στασιμότητας,

η καθυστέρηση της απάντησης,

τα ξέφραγα αμπέλια,

η ανευθυνότητα που ζητά άλλοθι,

το δάχτυλο που δείχνει ενόχους

ενώ μόλις λέρωσε τη φωλιά του,

η γλώσσα που προσπαθεί να καλύψει εκβιαστικά τα λάθη της,

οι αριθμοί της απληστίας,

τα θέλω χωρίς δράση,

η καύτρα του τσιγάρου,

οι συντριπτικές ενοχές,

οι ρυτίδες στο βλέμμα μου…

Επίπεδα ιστορίας το ένα πάνω στο άλλο σαν πετρώματα.

Ένα μόνο μικραίνει, η υπομονή…

 

**

Δυνατά θα λέω τ’ όνομά σου

ξανά και ξανά,

αλόγιστα,

με μανία…

μέχρι να γίνεις μια λέξη κοινή,

όπως τσιγάρο ή κεραμίδι,

μέχρι φωνήεντα και σύμφωνα

να γίνουν άσημοι φθόγγοι,

σαν ήχος στο πουθενά…

 

**

Αντίθετες ζωές

Ό,τι σκοτώνω το πρωί

το βράδυ τριγυρνά

στα σαλεμένα μου όνειρα.

Ας μείνει μεταξύ μας

η απάτη της ελευθερίας,

αλλιώς ο λόγος μου

ενάντια στο δικό σου θα ‘ναι…

 

**

Γλώσσα που μιλάει, που γελάει και κλαίει,

που επιτίθεται , που αμύνεται κι αναρωτιέται.

Γλώσσα που κομπάζει, που αδικεί κι αδικείται,

που ματαίως αγορεύει ,που πουλά κι αγοράζει.

Γλώσσα που στοχάζεται, που ανακαλύπτει και διαλαλεί,

που θυμάται, που ευτελίζεται και χάνεται.

Γλώσσα που φλυαρεί, που σιωπά και τσακίζει.

Γλώσσα, ψυχής σταλίδα και ερώτων φεγγάρια,

ρανίδες του νου, ακροβάτισσες σε ήλιο, σε συντρίμια,

ρανίδες που σαρώνουν ξέφραγους ορίζοντες

και με παίρνουν και με διαλύουν…