Διαβάζοντας την ποίηση του Νικόλαου Πουλινάκη, προσωπικά είναι σαν να βρίσκομαι σε μια ανοχύρωτη πολιτεία, όπου τα συναισθήματα από προσωπικά βιώματα χτυπούν ανελέητα και συνθλίβουν τον αναγνώστη. Οι στίχοι κουβαλούν βαριά φορτία με κύριο χαρακτηριστικό τις "ανομοιοκατάληκτες απώλειες" που κύριο σκοπό έχουν την επούλωση πληγών. Φίλοι μου, η ποίηση του κ. Ν. Πουλινάκη, δεν μπορώ να πω ότι δεν περνά απαρατήρητη, μπορώ όμως να υποστηρίξω ότι πιθανόν να είναι οι ράγες πάνω στις οποίες κυλούν οι ζωές κάποιων από εμάς.
Δημήτριος Γκόγκας
" Είχα μια μάνα "
Είχα μια μάνα πανέξυπνη.
Σπίρτο αναμμένο !
Ευαίσθητη , ανυποχώρητη
κι αποφασισμένη να με δείρει
άμα της πατούσα τον κάλο.
Άμα την ενοχλούσα κάνοντας
διάφορες ζαβολιές.
Όπως τότε , που βούτηξα
μέσα σε έναν μισογεμάτο
κάδο σφουγγαρίσματος
το καυχησιάρικο μαντολίνο μου.
Δώρο πολύτιμο της νονάς Ρένας.
Είχα μια μάνα μελαγχολική
σαν ανυποψίαστη κωδωνοκρουσία
που συνεχώς με σκυμμένο το κεφάλι
υπέμενε καρτερικά
τον αντισεισμικό παλμό
αγίνωτων χαμόγελων
αυριανών βροχών.
Είχα μια μάνα τρυφερή
σαν φρέσκο μαγιάτικο αμπελόφυλλο.
Σπίρτο μοναχό !
Δε χάριζε κάστανα σε κανέναν.
Κι όμως στη διάρκεια μιας βεγγέρας
έγινε κατακόκκινη σαν παπαρούνα
όταν εκμυστηρεύτηκε στην γειτόνισσα
πως δεν είχε βγάλει το δημοτικό.
Είχα μια μάνα πασπαλισμένη με ζάχαρη
που μεταμορφωνόταν σε καρβουνάκι για θυμίαμα.
Τότε ήταν που τα όνειρά της
έκαναν πέτσα πάνω - πάνω
και μου τα προσέφερε σε πήλινο.
Είχα μια μάνα σαν πρωινό αεράκι.
Τότε ήταν που φουρκιζόταν πολύ
άμα της πατούσα τον κάλο.
Δεν μπόρεσε να βγάλει το δημοτικό.
Εντούτοις , χάρη στη γραμματιζούμενη καρδιά της
έμαθα να συλλαβίζω τον στεναγμό του κόσμου
και να στοιχηματίζω στον σπόρο αγέννητων αιώνων.
**
" Δυο λόγια "
Αχ , Μάνα...Πατέρα... πιστέψτε με θέλω πίσω όλα μου τα βράδια. Τα βράδια που ιδρώτες και ιδρώτες με κρατούσαν ξύπνιο. Ναι...ναι τα βράδια , από παιδί , γινόμουν μούσκεμα στον ιδρώτα αναλογιζόμενος συνεχώς τους αγώνες της ζωής σας προκειμένου να με αναθρέψετε.
Αχ , Μάνα...Πατέρα...πάντα μου λέγατε πως ένα μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού των ονείρων μου έβρισκε χειμώνα , καλοκαίρι εργασία στα καπνοχώραφα , στα καπνομάγαζα και στις καπναποθήκες των ψυχών σας. Για να προσφερθεί κάποτε στην κοινωνία ένα φρεσκοτριμμένο ευωδιαστό χαρμάνι μιας εκλεκτής ποικιλίας ευθυμούντος μέλλοντος.
Αχ , Μάνα...Πατέρα...δεν θέλω να σας στενοχωρήσω αλλά σας πληροφορώ πως στις μέρες μας κανένας δεν δίνει δεκάρα τσακιστή για να γευτεί , να χορτάσει την πείνα και την δίψα του με τα εκκωφαντικά γουργουρητά σιωπής τούτου του ιδιότροπου χαρμανιού με τη σουβλερή μύτη και τα πράσινα μάτια που σκιτσάρατε από κοινού και ήταν γραφτό να βγει φουριόζικο , έντρομο και μαγεμένο στο φως του ήλιου κατρακυλώντας
αθόρυβα στις δαγκάνες σκουπιδοφάγου κοσμοχαλασιάς.
Ωστόσο μην ανησυχείτε. Όλα πάνε κατ' ευχήν. Αχ , Μάνα...Πατέρα...δε πρόκειται να σας ξεχάσω ποτέ !
Αναπαυθείτε εν ειρήνη ! Και να ξέρετε πως τούτο το χαρμάνι που εσείς δημιουργήσατε και τώρα δα του τρέχουν τα σάλια για ολόγιομα φεγγάρια θα σας ευγνωμονεί στους αιώνες των αιώνων γιατί του φανερώσατε την ελαφριά κλίση της κεφαλής ενός ταπεινού άσπρου γαρούφαλου που φυτρώνει , το αθεόφοβο , στο περβάζι τ ' ουρανού !
***
" Βαγονέτα άγνοιας "
Η στενή φόδρα της παιδικής μου ηλικίας
μου έχει αφήσει ένα κουσούρι.
Για δες ! Μένω άγρυπνος
τις νύχτες παίζοντας
με τα βαγονέτα της άγνοιάς μου.
Ούτε στιγμή μην αμφιβάλλεις.
Χρόνια τώρα ταξιδεύω
τη μάζα της σκοτεινής μου ύλης.
Κι εκείνη ακτινοβολεί.
Θαρρεί πως γίνεται πιο ζηλευτή.
Μάλιστα πριν από λίγη ώρα με συνεχάρει.
Αχ , δεν μπορεί να φανταστεί η άμοιρη
πως στην ουσία τορπιλίζω τη δυναμική της.
****
" Πληγές "
Έγραφε..έγραφε ποίηση
δίχως καμιά προειδοποίηση
για τις σεισμικές δονήσεις
στο ξέφωτο του έρωτα !
Στο τέλος φορτωμένος
με δισύλλαβα μέτρα
και μέχρι τα γόνατα χωμένος
στις βραγιές παροξύτονων
ανομοιοκατάληκτων απωλειών
απήγγελνε πληγές
που δεν λένε να κλείσουν.
Πληγές σαν μακροημερεύοντα
απότομα βράχια
στο εφήμερο ξέφρενων
κωδωνοκρουσιών δακρύων !
*****
" Ένα κοπελουδάκι "
Ε , ναι λοιπόν , είναι αλήθεια.
Μέχρι πρότινος απύρετος
και αιμοδυναμικά σταθερός.
Ώσπου ένα τόσο δα
μικιό κοπελουδάκι
ξανθό με μάτια γαλανά
τρύπωσε και ρίζωσε στα σπλάχνα μου.
Και τώρα απειλεί άμεσα
την αρτιμέλεια των κυττάρων μου.
Μεμιάς το πανάρχαιο σώμα μου λεηλατείτε.
Ενώ οι εργοστασιακές μου ρυθμίσεις
αποδιοργανώνονται αφού η συμπεριφορά
κυνηγετικής αγέλης φιλιών
τρομοκρατεί τα παράκτια και χερσαία
οικοσυστήματα των ονείρων μου.
Κι αλλάζει ο μηχανισμός βάδισης του βλέμματός μου.
Ναι...ναι ! Ένα τόσο δα
μικιό κοπελουδάκι
ξανθό με μάτια γαλανά
σαλεύει στα μαρτυριάρικα χιλιοστόλιτρα
του αίματός μου που ερμηνεύονται
από τα καύκαλα των πληγών μου
στον νυμφώνα του Ήλιου.
Αχ , Θεέ μου...Θεέ μου , τι απόκοσμο
συμπόσιο γλυκού θανάτου είναι τούτο ;
Αχ , Θεέ μου...Θεέ μου , κάνε κάτι
να είναι δυνατή η σωρευτική επιβολή
υψηλού προστίμου σε τούτον
τον περιπατητικό πόνο που με τυραννά !
Αχ , μικιό κοπελουδάκι
ξανθό με μάτια γαλανά
πες μου , ποιος στ' αλήθεια ,
ποιος σε βοήθησε να ξεθάψεις
το πανάρχαιο σώμα μου !
Πες μου , ποιος στ' αλήθεια ,
ποιος σε βοήθησε να τινάξεις
από πάνω μου όλες τις έγνοιες
των ασυλλόγιστων λιποταξιών μου ;
Πες μου...πες μου...ποιος !
******
" Κάπου στην Ταγγέρη "
Κάπου στην Ταγγέρη
με θέα στο στενό του Γιβραλτάρ
μια μάνα θηλάζοντας υπομονετικά
υποψίες έκπληκτων ονείρων
διηγείται ιστορίες παρακμής συναισθημάτων.
Κάπου στην Ταγγέρη
στο βορειότερο άκρο της
μια μάνα ξεροκαταπίνει
τις νυχτιές που τη φαρμακώνουν
με μια αίσθηση βραχνιάσματος της φωνής.
Και βήχει...βήχει...βήχει !
Θαρρεί κανείς πως κόλλησε στο λαιμό της
όλο το όξινο υλικό νευρικού βηματισμού ανομβρίας.
Κάπου στην Ταγγέρη
σε ένα ταπεινό σοκάκι
μια μάνα θηλάζοντας
ήσυχα ήσυχα
το βλέμμα της αιωνιότητας
γνωρίζει πως κάποτε θα την εξοντώσουν
αποκωδικοποιημένες βιασύνες ευημερίας
που μοιάζουν με βουρδουλιές
κατέχουσες προϋπηρεσία συνεχών πτήσεων
στη ράχη δουλοπάροικων χρόνων
που ξελαιμιάζονται να φωνασκούν
συνηχήσεις ερειπίων.
Κάπου στην Ταγγέρη
στον ίσκιο της περηφάνειας
αποκεφαλισμένων τραγουδιών
μια μάνα τυλίχτηκε στη στιγμή
με τα αίματα των επώδυνων πληγών της.
Για να εξασκηθεί. Για να γίνει πιο ανεκτική
αναγνωρίζοντας το μικρό προσδόκιμο ζωής
δουλοπρεπών συμπεριφορών ανθρωπομηχανών.
Αχ , πεινασμένα υπολείμματα πορτοκαλί
τα χρώματα των συμπληγάδων παύσεών της.
Κάπου στην Ταγγέρη
πλάι στα φύτρα των ουλών της
μια μάνα γονατιστή σαν ουρανός !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου