Αγνάντια στη ψυχή μας η θάλασσα,
γαλήνια,ντροπαλή καλοσυνάτη
ζεστή απ’ το φως π’ αναβρύζει αστείρευτο,
πελώρια κούπα,θάματα γιομάτη.
Βαθειά μας η φωνή της η μάγισσα,
απ’ την αυγή ως τ’ αγριο μεσινύχτι,
τραγούδι, στεναγμός,φοβέρα,κάλεσμα,
λυγμολαλιά που εξέσπασε κι επνίχτη.
Κι απάνω σε γρεμνά από σμαραγδόπετρα
τη νιότη μας φλογίζει ο μέγας Ήλιος,
γαλάζιες ξεκινούν και παν και χάνονται
μεσ’ στην καρδια του οι νύχτες μας –κι ο ήλιος
στους όχτους σπάει σε μύριες διαμαντόπετρες
-ρόδι ανοιχτό που πέφτει απ’ το κλαδί του-
τι να χαρεί η ψυχή μας πρωτο ,τι ύστερο,
όλα το φως τα μέθυσε μαζί του.
Με κομματάκια από γαλάζιες θάλασσες
κεντούν τα κοπελλούδια στον καμβά τους
την ιστορία του φλογάτου δαίμονα,
τον έρωτα που τρωει τα σωθικά τους.
Κι ως τη στερνή την ώρα ασωτεύουμε
τη νιότη μας στα εξαίσια μονοπάτια.
Και κάποιο μεσημέρι σβούμε απίστευτα
κοιτάζοντας τον ήλιο μεσ’ στα μάτια.-
Νικος Γ.Σταφυλοπάτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου