Σε εποχή που ο ήλιος της δικαιοσύνης
χάνει την αίγλη της λάμψης του
από τα γκρίζα σύννεφα της πολιτείας,
απρόβλεπτα φθινοπωρινά φύλλα
προβλέπουν τη βαρυχειμωνιά, που έρχεται.
Διαλογισμένοι στην πόρτα των συνειρμών
μας επισκέπτονται καθημερινές σκηνές ζωής.
Ροδοκόκκινα τα μήλα
ενός καλοντυμένου νέου,
εργοστάσιο γεύσεων και απολαύσεων,
δουλεύουν ασταμάτητα ψωμί με μέλι
στην ξέγνοιαστη ομπρέλα της ζωής.
Στην ίδια γειτονιά της μάνας γης
αδιάκριτο χέρι το αεράκι του θεού,
περνώντας απ’ τις χαράδρες του προσώπου,
χαϊδεύει στοργικά και έναν άλλον νέο
με τη γεύση της αχαριστίας στα χείλη του,
έχοντας άνεργες τις μυλόπετρες
λόγω έλλειψης πρώτων υλών.
Βαθιές σπηλιές οι κόγχες των ματιών του
κουρνιάζουν το σπινθηροβόλο βλέμμα
εκφράζοντας απορημένα: «Γιατί…;».
Η υπομονή έχει οριακή κλωστή,
η ανάγκη μάγισσα των παραμυθιών
μεταμορφώνει σε θηρίο τη λογική,
σαν αετός μεσουρανίς καρφώνει τη λεία,
το κεραμίδι ανταλλάσσεται με το ψωμί
αφήνοντας μια κηλίδα αίμα
κι έναν πληγωμένο εγωισμό δακρύων.
Λαγός ο πεινασμένος
απολαμβάνει το τρόπαιο,
κατηγορώ στις πολιτείες, που τυφλωμένες
στις παράνομες στάσεις ζωής
δονούν τα αξιακά κτίρια της κοινωνίας
και στη θέα των αρπαχτικών
του ξέφραγου αμπελιού
έχουν σαν άλλοθι τα σιδερένια κλουβιά,
που πυροβολούν τις φτερούγες των ονείρων
στη σκακιέρα των συμφερόντων,
ορθώνοντας συμπληγάδες πέτρες
και τέρατα στους δρόμους της ζωής,
αφήνοντας να περάσει το δικό τους περιστέρι
και ο ισχυρός έχει λόγο και πυγμή
τσαλαπατώντας το ανθρώπινο λουλούδι,
ενώ ο αδύναμος σκύβει το κεφάλι
για να μην του το κόψει η λαιμητόμος
της πείνας και της δυστυχίας.
Γιάννης Τάτσης
Από την ποιητική συλλογή "Πριν το ηλιοβασίλεμα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου