Θάλασσα / Ζανιδάκη Άννα

Στα γαλανα σου τα νερα
Υπνος δε θα με παρει
Γευομαι κατασαρκα
Γυαλου σου το λιθάρι.

αυτο ανοίγω χανομαι
Γραφω και αιωρούνται
Σκέψεις δονούνε το μυαλο
Στα ύφαλα ξεσπουνε.

Αγκυροβόλια χαθηκαν
Μελτέμια τα ταράζουν
Ωκεανοί πιου ζύγωσαν
Φουρτούνες και μοιράζουν.

Κομματια άμμου τα θωρρεις
Σκέπασμα αυτα γενηκαν
Σε σαθρά θεμελια
ζησης και κατακτήσαν.

Ουρανούς αιθέριους
Υπάρξεις που ναι λεξεις
Επιφανείς ως ηρωες
Μα ποιονε να διαλέξεις.

Πελαγη ξεθαρρεύουν ται
Σιμωνουν στην εξέδρα
Πρωτακουστοι οι κρότοι της
Σπάει μια σαμπρέλα.

Ξεφούσκωσε ολοταχως
Τρανεψε και το δειχνει
Το σωμα αναδύθηκε
Τωρα σε μας τον πήχη.

Ανέβηκε πανύψηλα
Κοντάρι αναμετριέται
Ειναι ρεκορ της ανθρωπιας
Το λεει το καυχιέται..

Σε εσενα αφέντρα του νερού
Δέηση θα σου καμω
Τηρα τα ανάλαφρα
ΙΣσαμε να πεθανω.

Να δω να με στολίζουνε
Μυριάδες οι αφροί σου
Σ αυτους εκει να χανομαι
Παλμοί ψυχης δικοι σου.

Θα ρθω να σε βρω
Γλυκα να σ ανταμώσω
Ποτάμια να στερεψουμε
Σε σε να ξεδιπλώσω.

Το στρώμα μου διατηρώ
Παντα με τον αερα
Υπαρξης αναπνοής
Ευλογίας καθε μερα.

Που μας αφηνει ο γλυκός
Πλάστης και ξυπνάμε
Το δεδομενο ανύπαρκτο
Πρεπει να το ΤΙΜΆΜΕ.