Είπα να διώξω τον καημό, απ’ της ψυχής τα μέρη,
να φύγει η βαρυχειμωνιά να ‘ρθει το καλοκαίρι.
Κι ως φύσηξε τρελός βοριάς, να διώξει την μαυρίλα,
καψάλισε κορμί και νου και της καρδίας τα φύλα.
Είπα πως ήτανε γραφτό, σε χέρσα γη να κτίσω
κι ότι (από σένα)κι αν επέρασα, στο παρελθόν ν’ αφήσω.
Μα ο δρόμος μου είναι κλειστός πέτρες σκληρές και βάτα
και οι δυνάμεις λιγοστές … Βάστα καρδιά μου… Βάστα…
Είπα σαν άνθρωπος μπορώ όλα να τα υπομείνω ,
φτάνει, να έχω μέσα μου, τόνους καλό να δίνω.
Μα( σου )έδωσα όλα τα καλά, που είχα φυλαγμένα,
κι έμεινα βάρκα στ’ ανοιχτά με τα κουπιά σπασμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου