ΑΓΚΥΛΕΣ΄/ Τσιμπιρλή Βίκυ

Πρώτη φορά, έχω λείψει τόσο πολύ !
Ιστοί κι αράχνες αναμαλλιάζονται μες΄στο κεφάλι μου
και σκόνη χτίσανε, οι διαβατάρηδες, στα κόκαλα μου !
Η σιωπή, ζωγραφίζεται πέρα απ΄το σώμα μου,
κι οι λεπτομέρειες, ερήμην κράζουνε, τα χρονικά μου !!
Πρόσωπα άγνωστα, μου ξεπροβάλλουν απ΄τους καθρέπτες μου,
κι αχνό φτεράκισμα, περνάει ξώφαλτσα την κλειδωνιά μου !
Πρώτη φορά, που έχω λείψει, τόσο από μέσα μου !!
Πρώτη φορά, που μείναν μόνα τους, τα σωθικά μου !!

Κάποια ψιλόβροχα, που τ΄ αγαπώ, κάνουν το γέλιο μου,
δυο καλογείτονες, ραμφίζουν τάχα μου, το ερήμωμα μου !

Εγώ,
απούσα εντελώς,
νοσταλγώ πάντα μια πασχαλιά με φωνή ,
που ξεφύτρωσε άξαφνα, εν μέσω δύο αγκύλων του χρόνου !

"Δεν σου το λέω στα άξαφνα, ούτε γιατί είναι Πάσχα" !

Την έχω κρυμμένη στο φως !
Πίσω απ΄το σκοτάδι, που δέρνει αλύπητα,
τα πράσινα παραθύρια !

Μια πασχαλιά...σε δυο αναποφάσιστες αγκύλες,
μιας σαστισμένης Άνοιξης,
που δεν νοούσε αν ήθελε, νά΄ρθει ή να μην έρθει...