Όλων των ανθών τα νήματα,
φτιάχνουν της ομορφιάς ποιήματα,
μα ιταμός ο άνθρωπος,
μπακίρια είναι οι στιγμές του,
-που δεν ήτανε ποτέ δικές του-,
και για χρυσό τις τρέφει…..
Κι έρχεται σεκλέτι αλαργινό,
ξυπνάει τον δύσμοιρο εαυτό,
και ποταμός ο χρόνος,
πνίγει εγωισμούς κενούς,
-τους υπερφίαλους κρουνούς-,
και στη ζωή σε στρέφει…..
Μα έλα, που μυστήρια είναι η ζωή,
δεν ξέρεις το πότε, ούτε το γιατί,
σαν άβυσσος χάσκει όλος ο χρόνος,
και εσύ μετράς τα βήματα,
_αντί των ανθών τα νήματα-,
χαμένο άλμα της κραυγής ο πόνος…..
Την ζωή την χτίζεις μοναχά με πράξη,
που μόνο μια αγκαλιά μπορεί να φτιάξει…..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου