Όλα φαίνονται να έχουν τεντώσει. Τα δέντρα που οι κορυφές τους έπεφταν με θόρυβο στους δρόμους, οι πλατείες που κυοφορούσαν τα μεσημέρια με μιαν απέραντη οδύνη, κι αυτός ακόμα που έπαιρνε τον καθρέφτη που πάνω του κυκλοφορούσε ως πραγματικότητα. «Η κυριαρχία του αλατιού είναι πιο σκληρή από το θάνατο», είπε ο αδελφός μαζεύοντας τις πεθαμένες μύγες. Για μια στιγμή τα παλιά ρολόγια ξεθάφτηκαν και οι νεκροί άρχισαν να μιλάνε μια γλώσσα ακατάληπτη. Για ανταγωνισμούς έλεγαν και για κέρδος. Ο σταυρός όμως ψηλά στο λόφο μαρτυρούσε ότι οι άνθρωποι μπορούσαν να έχουν τέσσερα μάτια. Τα δύο οπωσδήποτε για να βλέπουν το τοπίο της ερήμου μέσα τους. Ο σταυρός θύμιζε τα παλιά γεφύρια που ένωναν ύλη και αντιύλη, όνειρα και βουνιές ακατάστατες αγχωτικών πολέμων. Τι να παίξω τώρα στα βουνά; Με τι λόγο να πείσω τον άνεμο να δροσίσει; Όλα έχουν τεντώσει. Κι όμως του καθενός είναι το σπαθί. Κάθεται πάνω σε κάθε λαιμό και περιμένει. Χωράει στα αρχαία αυλάκια και διανοίγει την αρτηρία της καρδιάς. Αυτή την άνοιξη θα συναντηθούμε στο άγιο αίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου