Αν / Άθως Χατζηματθαίου

Περίσσεψαν τα λόγια 
στην άκρη της γλώσσας
περιπλανιούνταν τώρα
ανακατεμένα ψηφία
ασχημάτιστες λέξεις
πριονίζουν την καρδιά
στο ψέμα που ξεχειλίζει
απ’ τα απανθρακωμένα κύτταρα της ψυχής
κι ό ήλιος αγωνίζεται
να ζωντανέψει την αλήθεια
εγκλωβισμένος σ’ ένα υπόγειο
αν είναι η άκρη του νήματος
να κυλίσει μπροστά στα πόδια σου
θειο δώρο στο ματωμένο σου δρόμο
και το χαμόγελο της Αριάδνης
ν’ ανθίσει ξανά στων ματιών σου τις ράγες
θα δεχόμουν την πρόταση σου
για γίνω συνταξιδιώτης σου
για μια ακόμη φορά
θα δεχόμουν στο σώμα μου
τη σφραγίδα του έρωτα
να μάζευα απ’ τις ακρογιαλιές του κορμιού σου
τα κοχύλια των πόθων
για ακόμη μια φόρα
θα έπινα το κρασί του πάθους
απ’ τη πηγή των χειλιών σου
να χαιρόμουν το φλογισμένο φιλί της ‘άνοιξης
που θα τραγουδούσε στα δικά σου χείλη
θα πέρνα ανάσα απ’ την πνοή σου
να γινόμουν ο ουρανός σου κι ο ήλιος σου.