Νίκες Προικισμένοι / Kokaveshi Dhimitër

Λάμψη βαθιά μένει για σας, στις δόξες
Δόξας, πάμε!
Με ήρωες απ’ τους ήρωες γι αυτό
Και προχωράμε.

Μάνα!... Ορθώνουν, τα παιδιά
Με τους τρυσμούς της αγκαλιά σου.
Πάνω σε αυτήν ωδίνονται
Ξυπνούν και ωριμάζουν.

Βουνά στον χρόνο σέρνονται
Ναι, φθείρονται, πεθαίνουν
Στη λάμψη σας, γοητεύονται
Όλοι να υπομένουν.
Διαπλάθοντας το χρόνο τους
Τι άλλο περιμένουν;!...

Πολιτισμό, μας έκλεψαν, ηρωισμό
Δαρμένοι
Μεγάλοι, φθείρονται σ’ αυτά
Οι εποχές γεννάνε.
Παράδοση της δόξας μας, με τους αιώνες
Τρέχει.

Δοξάζοντάς το παρελθόν, μέλλον λαμπρό
Χαράζει.
Σε αντίθεση με τα βουνά, η λάβρα σας
Συρράπτει
Όλη αυτή η ζεστασιά, ηρωισμό
Ντυμένη.

Τα σύνορα ορθώνονταν, σήμερα…
Γκρεμισμένα.
Μέσα σ’ αυτά οι αξίες σας, μεγάλωναν
Μαζί μας.

Οκτώβριος, κάθε Είκοσι Οκτώ
Τα γιορτινά, λαμποκοπούν
Γύρο μας, να αστράφτουν.

Πέτρα, μη κρύβεις, τη στολή, το σώμα
Το καμάρι.
Η ύπαρξη τους είναι εδώ κι η μάνα μας
Προσέχει.
Στήνεται το σώμα σας βουνό, κι αυτά
Τα ξεπερνάτε.
Νικήσαμε μαζί, το χθες, στις νίκες
Προικισμένοι.

Το δάκρυ μάνας όταν μετρά, οι γιοί
Δεν καμαρώνουν.
Στην αγκαλιά της, τα παίρνει αυτή
Πλαφόν, η αγκαλιά της,
Στη δόξα της μας πότισε γι αυτό
Και υπομένει.

Ήρωες γεννηθήκαμε, φιλόδοξοι
Γενναίοι
Να πολεμάμε με την ομορφιά στο δώρο
Της ζωής μας,
Χρόνια πολλά μες στη σιωπή σαν θησαυρός
Κρυμμένοι!

Μες τη σιωπή άγχος παντού, αποσιωπούν
Καμάρια,
Κρυφό το χάδι, μοίραζε, λουλούδια
Η στοργή μας
Υπέρτατη μάνα, σκέψεώς, μετριοπαθής
Στην πράξη.

Ήλιος, ορθώνουμε μαζί, ποτίζεις
Τα όνειρα μας.
Εμείς, πάντα, παλεύουμε, στο δύστροπο
Και τώρα.

Τα χιόνια λιώνουνε σιγά, δυαδικές
Οι εποχές μας.
Αέρας, δεν τις σκόρπισε οι ώμοι μας
Αντέχουν.
Ορμούν, σαν ένας χείμαρρος, να ύπαρξη
Μια γαλήνη.
Να πέφτουνε τα σύνορα, να ορθώνουμε
Μαζί σου.

Ζωή, πάνω στο αίμα τους, όνειρα
Μη ματώνεις.
Οι μνήμες έρχονται μ’ αυτά, γλυκιά ζωή
Να μένεις.

Την αγκαλιά γεμίζουμε, με άνθη
Με λουλούδια.
Ένα κεράκι, ατέρμων, φωτίζουν
Την ψυχή σας
Σε σας, να αφιερώνουμε, το μέρος
Της ζωής μας.

Η δόξα σας, πάντα με μας το χρόνο
Να δικάζει!
Μέσα σ’ αυτόν να κρίνουμε, τα νιάτα
Προδομένα.
Να μένουν όλα στρατηγοί και της στρατιάς
Φαντάροι.

Εγκώμιο ηρώων γίνατε
Και σας ευγνωμονούμε!
Στα πλούτοι της πατρίδας μας
Με σκέψεις, να νικάμε!

Του ήλιου οι ακτίνες, λαμπερές
Το σκότος, το τρομάζουν.
Μας πλένουνε, σαν ποταμούς
Σαν θάλασσες, χτενίζουν.
Μαξιλαράκι τα’ άνθος σας
Στις μέρες, που πατούμε.
Τα χιόνια και οι παγωνιές
Δεν μας καρποφορούνε.
Καρπός του αντρισμού σας μένουμε
Εμείς, της νιότης σας… το δώρο.
Και στοργικά, σκεπάζουμε το δέντρο
Καρποφόρο.

Πάνω απ’ το κεφάλι σας ψηλά, μέναν
Δύο κυπαρίσσια.
Το χρόνο σαν να δίκαζαν, αυτούς…
Που μας χωρίσαν.
Σήμερα,….ένα άκαμπτο, τα πάντα…
Τα προσμένει.

Λυτρώνοντας τον πόνο σας, ψηλά
Η κορμοστασιά σας.
Ζηλιάρης, πάντα, ο πόλεμος, τα νιάτα
Να θερίζει.
Φόβο δεν θρέφουνε αυτά, ποτίζοντας
Νικώντας.

Γύρο σας μένει, μια πλαγιά, φαρδιά
Σαν η ψυχή σας
Και το χειμώνα εμπνεύσατε, τον πόλεμο
Ζηλιάρη.
Με τον θεό μετριόμαστε, γεννιόμαστε
Μαζί του.

Μες στο μεγάλο σύμπαν μας
Ας μην είμαστε, μεγάλοι.
Οι σκέψεις μας, υπεροχή,
Στολίδι προίκας, μένουν.

Γι αυτό τα νιάτα σας παντού
Καλύπτουν, ομορφιά μας
Στις σκέψεις μας που εκτελούν
Γαλάζια…. Τα όνειρα μας.