Ένστικτα / Χρήστος Κουκουσούρης

Δεν είμαι τιμητής του γιού, της κόρης, του πατέρα,
του ανιψιού, του σύντεκνου και του πολιτευτή
μη δε του γόνου τιμητής τρίτης γενιάς και πέρα
μήτε του συνδικαλιστή κι αιώνιου φοιτητή..

(Όλοι σηκώνουν επικά, Σωτήρα μια παντιέρα
και θεν από τον κόπο σου να πλάσουνε ψωμιά)

Είμαι της μάνας μου παιδί της αδικοχαμένης
και του πατέρα που έζησε με ιώβειο υπομονή
επαναστάτης ήθελα, γενιάς ατιμασμένης
που ακόμα δεν θυμήθηκε, πολεμική ιαχή.

(Συγχρονισμένοι, σύσσωμοι τρακόσοι όλοι κι όλοι
σ’ απομυζούν και πίνουνε το αίμα σαν χυμό.)

Είμαι βλαστάρι ενός λαού, θεριού άμα ξυπνήσει
είμαι θεριό από μόνος μου δεμένο σε κλουβί
κανένας λόγος και φωνή δεν θα με συγκινήσει
να δείξω οίκτο για ζωή που διάγεις ακριβή.

(Οίκτος δεν πρέπει σου φονιά και στυγερέ προδότη
που πούλησες τη χώρα σου κι εκποίησες την νιότη)

Θέλω μ’ ένα μαστίγιο που ‘χω δετό στη μέση
και με το χέρι τιμωρού να δώσω τ’ ακριβό
αντίτιμο, που πρέπει τους, η πλάτη ως να πονέσει
κι ύστερα σε πανέμορφη κρεμάλα να τους δω.

( Το ένστικτο συντήρησης του ζώου έχει προκύψει
πρέπει κι εγώ κάτι να φάω, προτού να φαγωθώ…)