«στου πικραμένου την αυλή».

Ο μυστικός διάλογος των ποιητών:
Ο Μάνος Ελευθερίου γράφει «στου πικραμένου την αυλή». Ο Οδυσσέας Ελύτης μεταφράζοντας Λόρκα (βλέπε βίντεο Αρλέτα- του πικραμένου http://www.youtube.com/watch?v=y9caTi... ) χρησιμοποιεί πάλι «στου πικραμένου την αυλή». Το 1943 ο Νίκος Γκάτσος στο ποίημα του Αμοργός έχει αφιερώσει ολόκληρο κομμάτι «στου πικραμένου την αυλή» :
"Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει χορτάρι μαύρο
Mόνο ένα βράδυ του Mαγιού πέρασε ένας αγέρας
Ένα περπάτημα ελαφρύ σα σκίρτημα του κάμπου
Ένα φιλί της θάλασσας της αφροστολισμένης.
Kι αν θα διψάσεις για νερό θα στίψουμε ένα σύννεφο
Kι αν θα πεινάσεις για ψωμί θα σφάξουμε ένα αηδόνι"
Τους τελευταίους στίχους μελοποιεί ο Χατζιδάκις στο "ήταν του Μάι το πρόσωπο" http://www.youtube.com/watch?v=gjjOFj... Ένα αέναος διάλογος ποιητών και συνθετών. H αιώνια τέχνη που ξεκινάει από πολύ παλιά. Ένα από τα μοιρολόγια του λαού μας λέει
«Στου πικραμένου την αυλή ήλιος δεν ανατέλλει,
μον' είναι πάντα συννεφιά και βασιλεύει αντάρα,»

Στου πικραμένου την αυλή (Νύχτα Θανάτου 1974)
Στίχοι: Μάνος Ελευθερίου
Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Πρώτη εκτέλεση: Αντώνης Καλογιάννης
Φωτογραφίες: Ρινέττα Βαλσάμου ,από το «Ψυχοθεραπευτήριο» της Λέρου (http://www.fotoart.gr/gallery/valsamou/index.htm)

Στου πικραμένου την αυλή βγαίνει ξερό χορτάρι
δεν έχει δέντρο και πουλί τον πόνο του να πάρει.

Κι αυτά τα δάκρυα τα καυτά δεν ξέρεις για που πάνε
για όσους θά 'ρθουν ή γι' αυτούς που πίσω δεν γυρνάνε.

Μες στο παλιό το σπιτικό που έχουν όλοι φύγει
ο θάνατος το μυστικό σιγά-σιγά τυλίγει.